İnsan, secdede hiçbir şey söylemeden, en derin mülahazalar ile istediği kadar durabilir. Önemli olan kişinin kendini namaza salıvermesidir. İnsan, namazda bazen öyle bir şey okuyabilir ki, o şey onu alıp değişik derinliklere götürebilir. Bu tamamen vicdânî bir mülahaza olup hissetme ve duyma meselesidir.
Resulullah'ın rükûsu kıyâmına yakın, secdesi de rükûuna denkti. O, bazen bir rekatta Bakara, Âl-i İmran ve Nisa sûrelerini okurdu; rükûdaki duruşu da ona eşti; hemen bütün rükunlar aynı gibi olurdu.. evet, bazen O'nun nâfile olarak kıldığı bir rekat namazı, bizim hatimle kıldığımız teravih namazı kadar sürerdi. Halbuki biz, senede bir ay kıldığımız teravih namazı ile ne kadar çok namaz kıldığımızı sanırız!..
F.Gulen
