Dış ses: Bana ne?... Onu bir şekilde seveceğim... O sırada ya orada olacak, ya da olmayacak...
İç ses: Kendini kandırma; kimse böyle bir şeyi istemez... Uzaktan sevmek; birine söyleyebileceğin en acımasız yalandır... Birileri yakından sevecek diye korkun olmasa, uzaktan sevmen ancak o zaman mümkün olabilirdi...
...
Dış ses: Ama neden?... Tek isteğim onun mutlu olmasıydı... Bensizlik ona bunu sağlayacaksa, razıyım ben onsuzluğa...
İç ses: Hiç kimse; bir başkasının mutluluğunu kendi mutluluğu kadar istemez... Onun mutluluğunun içinde senin mutluluğunun mayası vardır ancak... Kendini zorla sevdirme ve sahiplenme duygusu olduğu sürece de bunu hiç bir zaman başaramayacaksın... Evrenin bütün dekorlarını; senin mutluluğun için kurulmuş sanıp, sahip olamadığın sevgiler karşına çıkınca, hüzne kapılırsın... Ve hayal kırıklıkları kuyruğa girer... Sonra her zamanki gibi, "Nerede yanlış yaptım" diyerek düşünüyormuş ve üzülüyormuş gibi yaparsın...
...
Dış ses: Ne yani bütün suç benim mi?... Şu tertemiz sevgi mi bütün bunlara sebep olan?...
İç ses: Sadece sen değil; hala sevdiğinin nefesinden umudu olan herkes, kendi hücresine hapsetmek ister onu... Halbuki bir bedende iki ruh olmadığını hepimiz biliriz... Ama hep yanında istersin, hep hazır bulunsun istersin, hep sen ondan gitmeden, o senden gitmesin istersin... Anlasana; senin sevmediklerin, ama seni sevenler de bunu istiyor...
...
Dış ses: Aslında kendi kaybetti... Benden daha iyi kim sevebilir ki onu?...
İç ses: Şu anda dünyanın bütün kavgalarından sıyrılmış, tek bir kavganın tarafı olduğun için böyle söylüyorsun... Çünkü sana bütün yapmacık elbiselerini çıkarttırdı üstünden... Çünkü artık savunmasız, artık çırılçıplaksın... En masum halini aldın... Aslında sevgi sandığın şey; kurbanını hapsetmek, öldürmek için maskesini takmış bir cellattan başka bir şey değil...
...
Dış ses: Biliyorum, yanlış yaptım yine... Doğru sözler, doğru bakışlar bunlar değildi... Daha en baştan bütün anahtarları bıraktım avucunun içine, sonuna kadar açtım yüreğimin kapılarını... Böyle sevmek elbette kaçıracaktı onu...
İç ses: Evet... Kaybetmemek için sevseydin kaybetmezdin belki... Ama sen doğrusunu yaptın, belki de en iyi yanın bu... Hiç terk edilmemiş gibi yeniden sevebilmek...
...
Dış ses: Artık kendime şaşıyorum... O'nun kalbimdeki karşılığı bu olmamalı... Kendime verdiğim sözleri neden tutamıyorum?...
İç ses: Tutmayı önemsemediğin, tutmasan da olabilecek mutluluğun sözlerini verdin kendine... Ve kimse görmesin diye saklayarak, özenerek en derinlere attığın hatıranı, kovarak çıkarmaya çalışıyorsun... Halbuki onları mahzenine indirirken gösterdiğin özeni, götürürken göstermiyorsun... Tek başına yerleştirdiğin hatıranı, kalabalıklarla taşımak istiyorsun... Bu adil değil...
...
İç ve dış ses:
Aklında tilkiler cirit atan... İçinden kuşlar - tavşanlar çıkan bir sihirbaz torbası gibi açıp kapatma kalbini hiçbir zaman...
Huzurlu, sakin, dingin geçirdiğini sandığın günün sıcak akşamında başını yastığa koyunca; kendi yalancı hapishanendeki ayazları düşün... Yalanlarını...
Evet; elbette elinde tutmak için sevseydin tutardın...
Ama artık gözlerini kapatmaya korkma... Rahat uyu...
