Yakın arkadaşlarım bazı konularda psikolojimin bozuk olduğundan yakınırlar hep...
Genelde yenilgiyi kabullenemiyormuşum...
İşler kötüye gidince; çizgiyi geçen topa "Gol değil" diyor, ilk atışta "Altı üçle kapı" alıyormuşum...
Gizli kibir varmış bir de...
Çok mütevazı görünüyormuşum... Bunu da "Aaa ne mütevazı insan" sözünü duymak için yapıyormuşum...
Eleştirilince tüylerimden belli oluyormuş...
Bir de cesaretimi dengesiz kullanıyormuşum...
"Bıçaklı 10 kişiye dalarsın, ama sapanla taş atan çocuktan kaçarsın" diye örnek veriyorlar...
Ben hepsini reddediyorum...
Ve ispat ediyorum iddialarının asılsız olduğunu...
Ama inkar etmediğim, hatta zaman zaman yazdığım bir gerçeğim var benim...
Çocukların gözlerimin önünde incinmesi...
"Neden olabilir"i çok düşündüm ama bir sonuca varamadım...
Mesela yazmasam siz hatırlamazsınız ama bundan 2 yıl önce seyrettiğim haber hâlâ gözlerimin önündedir...
O cani annenin, kollarında sigara söndürdüğü sarışın küçük kız görüntüsü...
Parkta kayarken "Beni bırakma dede" diyen ses tonu, yetiştirme yurdunda kafasına terlik yerken "Hadi beni sev" diyen çocuğun sesiyle beynimde çarpışır durur...
"Bana en çok hangi filmi seviyorsun" diye sorduklarında Kevin Costner'ın "Kusursuz Dünya"sı diyorum...
Niye?...
Sırf çocuğu dövdüğü için babasının arkadan ellerinin bağlandığı sahne için...
İşte bu sebeplerden dolayı, bu konuda doktorluuk biriyim...
Kendimi bildim bileli gördüğüm, duyduğum ve dinlediğim incinmiş çocuk portrelerini hatırlayıp moralimi bozabilirim...
Zaten bu yüzden atılan bombaların tozları içinden çıkarılmış çocuk resimlerine dünyanın psikolojisi neden bozulmaz anlamam...
Anlayamam...
