Aşklar gördüm, yalancı şairlerin ağzında ;aşklar ki elleri ayakları kelepçeli kartallar gibi acı çekiyordu.
Aşklar okudum, yalancı şairlerin dizelerinde ;kendi aşkımdan utandım sustum,söze kilit vurdum
Aşklar ki yaşamamışların, yanmamışların ağzında mengenede can veriyor gibiydi.Ah aşk!
Aşklar bir nisan sabahı kapımızda yemyeşil açan bahçeydi.
Göz yaşıyla abdest tazeledim,serdim seccademi aşk kıblesine; üç gece kalbimi koydum önüme ,üç gece sordum soruşturdum,davanda hak mısın ey kalbim ?
Yalanın zerresi buluşmadı sana değil mi?
Davanda ne kadar varsın ey kalbim?
Aşk ki ne erkektir ne kadın,
Aşk ki ruhtur büsbütün.
Aşk kainatın özü değil mi ey kalbim;nasıl ikiye bölerler aşkı o ''Elif'' değil mi ;bütün alfabenin ayağına serildiği' ELİF'?
Aşk ,en süslü ridasını giyinmişti yalancı şairlerin şiirlerinde,o endama kaç gece mabed diye girdim, oysa şair illizyondan bir kule yapmış 'gak' deyince foyası çıktı meydana!
Şiirlere de imanım kalmadı ey kalbim, sustum ateşler ağrılar içinde üç gün...
Aşkı inkar etti şair, belli ki aşk ,-onca- sadece ulaşılması gereken bir kadındı, etten kemikten bir saraya seranattı, ne acı!
Oysa,boynu zalim bir el tarafından hoyratça kırılan papatyanın kollarından sızan özsu değil miydi AŞK!
Oysa aşk, cennetten bir bahçede gezinmekti Mecnun için Lelya'nın mahallesinde,kolay mı öyle bir köpeği sevmek sevgilinin köyünden geliyor diye?
Kolay mı aşk ?
Kemiksiz dile ,kan dolu kalbe kolay geliyor aşk.
Almaz mı nurunu yalancı şairlerin dizelerinden?
Utanır belki şair şairliğinden o zaman,
Sarayları olur elbet onlara zindan .
Haydi aşk,sen sana layık olana yakış mahşere kadar.
Bir kez daha iman ettim ey 'AŞK' Allahtan'sın!
O'nun mülkünün en pahasız ışığısın,yan hanemizde ey aşk bırakma ellerimizi.
