Gönlümde Arzularımı Odun edip Heveslerimle körüklediğim Ateşlerim vardır benim.. Bu Gece o Ateşlerimden bir tanesini imha ettim.. Gözyaşlarımla nefese mağdur bıraktım onu..
Ve bakışlarım değişti böylece.. O Umut dolu, o bakarken içi gülen Gözlerim hüzünle seyrediyor hayatın Panoramasını.. O güneşle yarış edercesine aydın Gözbebeğim şimdi bir mum ışığından daha sönük.. Belkide geçen her saniyenin çarelerimi birer birer, üçer beşer çaldığından..
Ey insanlar ! Bakabilseydiniz benim nazarımla, kalbimdeki manzaraları görebilecektiniz elbet. Nasılda fantazimizin kapasitesi dışında harikalarla bezenmiş oralar..
Ve gerçekte olduğu gibi.. Depremler ve Fırtınalar yıktı, viran etti o şahane gönül arazilerimi.. Yanardağlar patladı her tümsekten, ateş ve kor püskürdüler her yana.. Üzerlerine kapkara dumanlar çökünce, his ve duygularım nefes alamayıp, canlarını Hakk a teslim ettiler peş peşe.. O muhteşem gönül bağımın ortasına kocaman bir mezarlık yerleştirdim.. Cansız kalan bedenleri yan yana gömdüm sessizliğimin toprağına.. Arkalarından dualar okudum.. Cenaze alayım sevgilerim, imam kalbim oldu.. Her bir mezarın üstüne canımdan bir parça koparıp bıraktım.. Başlarının ucuna birer bayrak astım.. Şimdi acı rüzgarların eserek dalgalandırdığı o bayraklarda “Taşlardan da katı ve soğuk o sahte dostların hatırasıdır” yazıyor.. Eğer oralardan yolunuz geçerse, ruhlarına Fatiha okumayı esirgemeyin..
Düşünürüm kendi kendime.. Bileklere takılır kelepçeler.. Suç işleyenler atılır zindanlara..Acaba benmi yanlış biliyorum bunları ? Birde baktımki.. Benim kalbim vurulmuş kelepçelere.. Kapatılmış mahzenlere.. Demekki, uymamış hakikatlerin yasalarına..
Hayır !! Ettiğim hataların cezalarını çekmiyorum.. Cevap aramıyorum “neden?” sualine.. Gerçektirki, her an çoğalan ve büyüyen bir aşk ile bağlı olduğum, ruhumu sarsan bir şiddet ile arzladığım ne ise, zamanın ve mekanın ötesinde.. Gerçektirki, gönül penceresinden canların hoş ve tatlı rüyalar seyreylediği, kalplerin sevda türküleri söylediği, sevdalıların sevdiklerine şiirler derlediği ve maddi gözlerin hakikatlere ama olduğu şu zaman parçasında, bu denli kelimeler serperim kalemim ile kağıtlara..
Gecenin sabaha selam verdiği bu anlarda.. Bedenim yorgunluğa “hoşgeldin” diyor.. Muhabbet etmek istiyor halsizliklerle.. Gözlerim uykusuzluk ile kan davasında sanki.. Aklım ise realite ile meydan savaşında adeta..
Başım mı dönüyor ? Canım mı daralıyor ? Bilemiyorum.. Sevdiklerim mi benden, yoksa benmi sevdiklerimden kopmaktayım ? Bilemiyorum..
Ben mucize bekleyenlerden değilim.. Hidayet ne güneşin ışığıyla, ne yağmurun damlasıyla, nede rüzgarın önünde tozlarla gelir bize.. Hakikatki.. Zulüm bendendir bana..
Ellerimi açar.. Dua ederim ait olduğuma.. Rabbim.. Senden gelen herşeyden Sana sığınırım..
Bırak derim kendime.. Bırak kendini yangınlara.. O yangınlar bilinen yangınlar değildirler.. Hakiki dostlar yanarlar öylesi ateşler ile.. Sen o ateşlerde yananların dostu olduğun içinde yanacaksın yaşadıkça.. Yandıkça alevin kuvvetlenecek.. Yandıkça azalıp kül olmayacaksın.. Yeşerip güller açacaksın
