Yemekten önce ve sonra, bir miktar tuz almanın sünnet olduğunu hepimiz biliyoruz. Tuz alarak yemeğe başlamakla sefalik faz birkaç defa sidimüle edilir. Tükürük guddeleri daha fazla salgı yapar, sindirim ve ağızdaki karbonhidrat parçalanması daha kolay olur. Mide motilitesi artar. Pankreas ve barğırsaklar üzerinde müsbet etkiler meydana gelir.
Yemekten sonra alınan tuz miktarında ise ağızda bol miktarda gelen pityalin ile, dişlere yapışmış olan karbonhidratlar çözülüp eritilir ve diş çürümeleri önlenir. Ayrıca ağızda antiseptik özelliği gösterir.1
Yine bir diğer mucize olarak; mikrop ve mikroskobun bilinmediği, hattâ düşünülmediği bir dönemde, Resûl-i Ekrem’in (asm), karasineğin kanadının “birinde zehir, diğerinde ise panzehir vardır” demesi, doğrudan doğruya İlâhî vahiy ve aynı zamanda bu asrın insanlarına bir mu’cize değilse nedir? Zîrâ, ümmî bir peygamberin böyle ilmî meseleleri bilmesi aklen imkânsızdır.
Diğer taraftan, hangi şifalı bitki, sebze-meyvenin hangi hastalıklara karşı nasıl şifâ kaynağı olduğu, ilâç özelliği taşıdığı ve tedâvî şeklini de en ince detayına kadar açıklamıştır. Gerçi, bitki-sebze ve meyveler eskiden beri kullanılmaktadır. Onlar da, hiç şüphesiz, peygamberler diliyle aktarılmış veya onların getirdiği perspektifle bulunmuştur. Ancak, nebâtî orijinli ilaçlara ilgi, son zamanlarda artış kaydetmiştir.
İlim ve teknolojinin ileri seviyelerde olduğu sanayi ülkelerinde zirâî orijinli hammadde çokça kullanılmaya başlanmıştır. Meselâ Almanya’da bu miktar yüzde 64 iken, Türkiye’de yüzde ikidir.2
Gerek Kur’ân-ı Kerim, gerekse onun tefsiri olan hadis-i şerifler, içerisinde her fenden, her ilimden bir öz, bir esas bulundurarak ilimlerin temellerini atmışlardır.
Oysa, bir insan, fevkalâde hârika bir zekâ ve yapıya sahip olsa dahi, birçok fende ihtisas sahibi olması imkânsızdır.
Öyle ise o bir peygamberdir. Öyle ise haber verdiği herşey doğrudur
