Bize sevmesini öğretmediler sevgili,bize hep sevgiyi saklamasınıöğrettiler.Hep bekletmeyi, hep ertelemeyi...bu yüzden biz kiminlebirlikteysek bir diğerini ama hep uzakta olanı özledik, hiç dinmedidoyumsuzluğumuz, biz hep uzaktakini sevdik sevgili... yanımızdakinideğil, odamızın duvarının arkasındakini değil, bir şeylerpaylaştığımızı değil, uzaklardakini, ulaşamadığımız kadar uzaklardakinisevdik...
Yanımızdakileri kırıp geçirdik, incitip üzdük de, hepulaşamadıklarımıza sakladık söyleyemediğimiz o güzel sözleri...Özlediğimiz sevgiden delice korktuk biz sevgili. Sevmek bizim içinsınırlarımızdan hiç çıkmamaktı. Kendi sınırlarımızda sevmek hep kapanakısılmaktı. Bu korku yüzünden hep karşımızdaki insanların sevgisinieksik bulduk, küçümsedik onların sevgisini, yeni heyecanlar aramaisteği vardı. Bir kişide takılı kalmak ne kadar basit diyorduk. Gözümüzhep uçan kuşlardaydı. Yüksek dağların en tepesinden bakıyordukinsanlara biz.
Sorun bizdeydi sevgili. Sevgiye inançsız olan bizdik... Bir insan bizisevmeye başladığında, yenildiğinde sevgimize; ondan uzaklaşır, nasıl datiksinirdik sevgilerinden biz. Ama bizden biraz uzaklaşmaya görsünleronları yana yakıla nasıl da arardık. Çünkü biz sevilmeye alışmıştık,hatırlasana nasıl da ihtiyaç duyardık seslerine, kokularına.Kaybolmuştuk dağıttığımız sevgilerde. Kim bizi seviyordu, biz kimiseviyorduk. Sınırlar erir, karışırdı her şey. Öksüz sahipsiz birsevgimiz vardı ama onu kime vereceğimizi şaşırdık. İnanırlardı bize,inanırlardı o öksüz, sahipsiz, başıboş sevgimize. Çünkü çevremizdekiherkes o kadar hasretti ki sevgiye... Çünkü onlar da bizim gibisınırlar içinde büyümüşlerdi. Açılamıyorlardı, kendilerini tanıyamadançıkamazlardı, sınırdan izinsiz çıkış yoktu bize, sevgiye geçit yoktu.
Kaç zamandır kendimizi kandırdık sevgili. Kimi sevenler şarkılardayaşatır sevdiğini, kimi eski cüzdanındaki eski, soluk bir resimde, kimiise hayallerle süslediği sınırlı dünyasında anlatacak çok şeyleriyoktur. Çok olan sadece çektikleri acılardır sınırlı dünyalarında. Bunubilirler sevgili, ama kıramazlar zincirleri. Aşkı, sevmeyi, sevilmeyikendimizi adamayı o kadar çok özlemişken, aynı zamanda ikiyüzlülükteiçimize işlemişti. Kendimden biliyorum, gözümüzde hayatımızın zerrekadar önemi yoktu. Gerektiğinde hayatımızı hiçe sayacak kadar kahramanama bir o kadar da yalancı ve riyakardık sevgili. Patlayıcı bir maddegibi taşırdık sevgileri. Kaygı dolu, ürküntü dolu bir sır gibi taşırdıksevgileri. Okuduğumuz yoksulluk romanlarında, gözyaşlarıylaseyrettiğimiz filmlerde anlatılan kahramanların hayatlarından dahaberbattı hayatımız aslında. Ama kendimize duymadığımız şefkati onlaraduyardık... Birbirimize ne kadar ne kadar üzüldüğümüzügösteremediğimizden, birbirimizin derdine yeterince eğilemediğimiz içinbu filmlerdeki kahramanların hayatlarına ağlardık doyasıya.... Aslındabirbirimizi çok sevmek istiyorduk, ama nedense çok utanıyorduk bundanve hep erteliyorduk. Yürürken sokakta karanlıklar eşlik ederdiyalnızlığımıza. Sokağın sonunda o gökyüzünün yalancılığı bizi devururdu kaybolan o sahipsiz aşkları da...Biliyor musun bugüne kadar hepseviyormuşum gibi yaptım ben. Aslında onları tanımıyordum ben, amayinede ihtiyacım vardı sevgilerine. Bağışlasınlar beni ve unutmasınlar,onlar adına onlardan daha çok acı çektim ben...
Bir tek seni tanıyorum aslında ben...
Bir tek seni...
Dinliyorum anlat hadi...
Demek sonsuza dek kaçıyormuş insan kendisinden......
alıntı...
