Şimdi bak Allah’ın rahmet eserlerine: Ölümünün ardından yeryüzünü nasıl diriltiyor
Rum Sûresi, 30:50
BİZE imanın hazzını bütün sıcaklığıyla tattıracak bir potansiyele sahip olan bu âyeti hergün tekrar tekrar okusak yeridir:
Ama sadece dilimizle değil, tüm varlığımızla
Bir de, oturduğumuz yerde değil, âyetin “Bak” diye gösterdiği yerlerde
Çünkü bu âyet, etrafımıza ördüğümüz duvarların arasından bizi çekip çıkarmakta ve gerçek dünya ile yüz yüze getirmektedir
Gerçek dünya ile, evet!
Her ne kadar bizim bulunduğumuz yerden bakıldığında bizim dünyamız gerçek gibi görünüyorsa da, bu, âlemler içinde görülmeyecek kadar küçük bir nokta, zaman içinde sözü bile edilmeyecek kadar kısa bir andır Eğer bu an içinde olup bitenler kâinatın geri kalan kısmı ile bir uyum halinde cereyan etseydi, biz âlemi gerçek rengiyle görmekte zorlamazdık Fakat işin aslı öyle değildir
Bu âlem içinde bizim kurduğumuz dünyanın, inşa ettiğimiz medeniyetin donuk, haşin bir çehresi vardır Orada insanlar birbirinin kötülüğünden korunmaya çalışır En küçük beşerî ilişkilerden ülkeler arası ilişkilere kadar her seviyedeki ilişkilerde hükmeden, çıkar çatışmalarıdır Orada bombalar patlar, savaşlar çıkar, insanlar ağlar Bütün bu kargaşa içinde yaşamaya çalışan insanların günleri, o işten bu işe yetişmek yahut yaralarını sarmak için çabalamakla geçer
Kur’ân’ın bize gösterdiği yerde ise bambaşka bir âlem vardır
Orası cıvıl cıvıl bir hayat kaynayan, rengârenk bir âlemdir
Bizim dünyamızdaki karışıklıklara karşılık, orada huzur ve sükûn bulunur
Bu dünyada bunalan ruhlar, o âleme girer girmez aradaki farkı hisseder; orada bir saat kalacak olsa, dinlenmiş ve dertlerini hafiflemiş şekilde geri döner
İşte o âlem, gerçek âlemin ta kendisidir
O âlem, rahmetin her taraftan tebessüm ettiği âlemdir
Gerçi o tebessüm, bizim günlük hayatımızdan da hiçbir zaman eksik olmaz Fakat biz parazitler arasında onu fark etmeyiz Fark edilecek olsa bile, bir serçe cıvıltısı, bir çiçek açışı, bir gündoğumu, küçük dünyamızın meşgaleleri içinde önemli bir yer işgal etmez
Her ne kadar bu durum, birçoğumuz için inançsızlık anlamına gelmese de, bir eksiklik anlamına gelir:
İnancımızda rahmetin neş’esi ek------
Herşeyi kuşatan kudretiyle bir Yaratıcımızın bulunduğuna bütün kalbimizle inansak bile, Onun rahmetinin de herşeyi kuşattığından haberdar değilizdir
İnancımız ve yaşayışımız, birbirini böylece karşılıklı olarak etkiler Merhamet ve muhabbet gibi kavramlar, hayatımızda olması gereken yere hiçbir zaman yerleşemez
Fakat Kur’ân, o son derece net ve keskin üslûbuyla bizim dünyamızın karanlıklarını bir anda yırtıyor; bir şimşeğin çakışı gibi âni aydınlığı ve gür sesiyle bize bir şok veriyor
“Bak Allah’ın rahmet eserlerine!” diyor
İşte, bak Bak da gör, ölmüş yeryüzünün dirilişinde o rahmet nasıl gülüyor
Papatyalarla, sarıçiçeklerle, gelinciklerle bezenmiş çayırlara bak
Çiçeklerini takınıp çayırların üzerinde sıra sıra dizilmiş ağaçlara bak
Çiçekler arasında, bir şerbet çeşmesinden diğerine uçuşan böceklere, arılara, kelebeklere bak
Cıvıl cıvıl kuşlara ve yavrularına bak
Çayırlarda koşuşan kuzulara bak
Allah’ın rahmetini müjdeleyen rüzgâra bak
Gökten bulutlarla, yerden derelerle taşınan rahmet hazinelerine bak
İşte, Kur’ân’ın “Bak” dediği yerde görülenler bunlardır Ve bunlar, hayatın ta kendisidir Bizim hayat zannettiğimiz şeyde eksik olan da bundan başkası değildir
Ölmüş yeryüzünün dirilişine âyetin “rahmet eseri” olarak atıfta bulunması dikkat çekicidir Oysa bunun bir kudret eseri olarak sunulması bize daha makul gelebilirdi Gerçi âyetin sonunda “Onun gücü herşeye yeter” cümlesiyle bu husus da vurgulanmıştır; ancak kâinat kitabı bahar sayfalarında rahmetin tebessümünü apaçık gösterdiği gibi, Kur’ân da dikkatlerimizi aynı yere yöneltmekte ve “Bak Allah’ın rahmet eserlerine” buyurmaktadır
Burası, imanımızda ve o imanı yaşayışımızda, belki de en büyük eksiğimizin ortaya çıktığı yerdir
Hayata bakarken onun yüzünde ilk olarak gözümüze çarpan şey rahmet olduğu, hayatı yaşarken ilk yansıttığımız şey de rahmet olduğu gün, bu eksiğimizi kapatmışız demektir
Onun yolu ise, kendi dünyamızın duvarlarını aşarak gerçek hayatla yüz yüze gelmektir
Yani, Kur’ân’ın gösterdiği yere bakmak, Kur’ân’ın gösterdiği yerden bakmaktır
Onun da anlamı, rahmeti görmek, bir rahmet ve muhabbet neş’esi içinde yaşamak, o neş’eyi ve o rahmetin eserlerini kendi yaşayışımızla yansıtmak demektir
