PEYGAMBER ALEYHİSSELAM, bir gün Medine pazarına çıktı. Yanında on gümüş kadar parası vardı. Kendisine dört gümüşe bir gömlek satın aldı. Ancak, bir fakir adam gelip, kendisinden o gömleği istedi. Resulullah gömleği ona verdi. Geriye dönüp dört gümüşe bir gömlek daha satın aldı. Derken, ağlayan küçük bir kız çocuğu gördü ve yanına yaklaşıp neden ağladığını sordu.
“Ev sahibim bana un almam için iki gümüş vermişti” dedi küçük kız, gözyaşlarını silerek. “Ama ben parayı kaybettim.”
Resulullah, yanında kalan son iki gümüşü de o kız çocuğuna verdi.
“Ağlama, unu bununla alabilirsin!” buyurdu.
Paraları alan küçük kızın ağlaması bir miktar durduysa da, tamamen kesilmedi.
“Ama eve geç kaldığım için beni dövecekler!” dedi hıçkırarak.
Peygamber Aleyhisselam kızın elini tuttu, gittiler unu aldılar. Bir elinde küçük kız, öteki elinde un, beraber kızın evine doğru yola çıktılar.
Akşam vaktiydi. Ev sahibi küçük hizmetçisini beklerken, karşısında Âlemlerin Efendisi’ni görünce hem çok şaşırdı, hem de çok sevindi.
Peygamber Aleyhisselam:
“Geç kaldığı için ceza almaktan korkuyordu. Sakın onu dövmeyin!” buyurdu.
Ev sahibi:
“Ey Allah’ın Resulü! Sizin evimi şereflendirmenize sebep olduğu için ben onu azad ediyorum, artık hürdür!” dedi.
Peygamber Aleyhisselam bu işe çok sevindi ve:
“Allah’ım şu on gümüş ne kadar da bereketli imiş. Onunla bana ve bir fakire gömlek giydirdin ve bu kız çocuğunu sevindirip, hürriyetine kavuşturdun!” ...
ALINTI
