"Biz; vahyi insan'a değil de, dağ'a indirseydik yerle bir olurdu" işaret edildiği gibi insan iradesinin ne kadar dayanıklı ve yüce bir kuşatmanın altında idrak kabiliyeti… Yaratıcı tarafından vakıf olma ve dayanma gücüne sahip derin sırların definesi insan… Tefekkür muradına erenlerin içinde bulunduğu hal mantıkla izahı çok zor bir haldir. İnsanın kendi kabından çıkıp ruh âlemine vardığı andı o an, insanın kendini kaybettiği andır, kendine gelişi ise inkâr ve ikrar arasında gider gelir, bulanık su misali durulana kadar kimsenin içmeye midesi kaldıramayacak kadar bulanık. Su bulanıktır, su çamurdur, su; su olmaktan çıkmış bir kere, hangi susamışlar kurumuş dudaklarını dayandırır da kana kana içmeye varır? İşte benim içinde bulunduğum durum böyle bulanık bir durumdur. Çoğu kez başımı alıp uzaklara gitmek isteyişim bile beni sakinleştiremiyor, beni bende bırakmıyor. Koca kâinatı baştanbaşa temaşa ettiğim günden bu yana kendimi bir kasırganın içinde hissediyorum. Öyle bir kasırga ki kaburga kemiklerimi birbirine geçiriyor. Yalnızlığın çepeçevre sardığı şu vakitler beni kimseler anlamıyor, kimseler anlamak için çaba harcamıyor. Rabbim! Bu yalnızlığımı paylaştığım yegâne varlık sensin. Sana sığınıyorum, biliyorum ki sığınanların sığınağısın. Doğruyu yanlışı bilensin, her şey bilgin dâhilinde cereyan ediyor. Her şey bir anda başladı ve her şey beni buldu, inanıyorum ki iznin dâhilinde oluyor bunlar. Sen müsaade edersen gerçekleşmeyecek hiç bir şey yoktur. Kudretine, kuvvetine ve hâkimiyetine inanıyorum, ol dersen oluverir o an olması gereken ne varsa. Rabbim! Görünen ve görünmeyen her ne varsa senin 'görür'lüğündedir. Sen görensin ve her şeye hakemsin, inanıyorum hakemliğin adildir. Rabbim! Kimi kime şikâyet edeceğim, kimi kimden ayrı göreyim ki? Gördüğüm her varlıkta senin tecelliyatına idrak ettikten sonra ve her zerrede seni gördükten sonra, kimi kimden ayrı tutayım? Rabbim! Canım çok yanıyor, düşüncelerimin beni peşinde sürüklediği her ortamda dışlanıyorum. Söylediklerim hep bana eziyet veriyor, şikâyetçi değilim fakat anlaşılmadığımdan dolayı ıstırap çekiyorum. Ne olaydı da beni anlamaya çalışan biri olaydı… En yakınım bile beni dışladığı bir âlemde yalnız yaşamak nasıl bir şeydir, kaç kişi bunu bilebilir? Rabbim! Her gün kendimden bir şeyler kaybediyorken yalnızlığım giderek beni daha da kuşatıyor. Zamanımın büyük kısmını çalıştığım oda da geçirirken geride kalanı ise başımı önüme eğerek içimdeki yabancıyla kavgaya girişiyorum, sıkıştığım zamanlar da zar zor kendimi haliç'in kenarında 'benim ağacım' diye adlandırdığım dostuma koşuyorum. Bazen sırtımı dayandığım bu ağaç; zaman zaman dibinde uzanarak derin ve hüzünlü uykulara daldığım da oluyor. Gözlerimi açtığım vakit saat epey ilerlemiş, gecenin bir vaktinde buluyorum kendimi. Saatlerce bir ağacın dibine oturmaya, uyumaya yönlendiren şey nedir? Güçlü olanın güçsüzü yok etme ve kendi egemenliği için harcadığı, şu dünyada her şey kendi âleminde ve kendi gücü dâhilinde rakibini alt etmeye yöneldiğini düşündükçe utanıyor, insanlığımdan hayâ duyuyorum. Çaresizliğimin gölgesinde kendime sığınırken içimi kaynar kazana çeviren rabbim! Her an herhangi bir nedenle benimle muhatap olman ne büyük bir bahtiyarlık, elem de olsa, keder de olsa, çile de olsa sendendir bilirim fakat acizliğim başkalarının bakışları arasında canımı yakıyor, bana dayanma gücünü ver. Ey herkesin rabbi olan Allah! Senin yarattığın her şeyi senden bilerek seviyorum, tabiat senin, hayat senin, can senin, sen dilediğini dilediğine verirsin, sana sığınıyorum, sığınağım sensin. Düşüncelerimden, yaşantımdan ve söylemlerimden dolayı beni dışlayanları sen görüyorsun, beni anlamalarını, beni tanımalarını ve senin hükümlerine karşı olmadığımı bilmelerini sağla.
Ey Ali'nin Rabbi…
Gasp edilmiş hakları sahibine verensin, emeğim çalındı, kapılar yüzüme kapandı ve üstelik senin adın kullanılarak, senin adına karar verilerek bulunmam gereken yerde kovuldum ve bütün yüzler çevrildi ki bu da benim sürgünüm oldu. Biliyorum senin katında hak zayi olmaz her ne kadar senin adını kullansalar da buna rıza göstermeyeceğini biliyorum, hak sende hakikat sendedir rabbim…
Ey Hasan'ın Rabbi …
Şeriat'ın bakiliği için altın taslarda sunulan zehir! "onların sana gerçekten iman ettiklerine mi inanıyorsun" uyarmıştın elçini fakat yinede toplumda sahabe diye bilinenler peygamberin evladını zehirlerken rızanı gözettiklerini yayıyorlardı dört tarafa. Ey İnsanlar'ın rabbi! Ne kadar kirliliğe bulaştırılmış ismin de biz fark edememişiz. Şimdi ayetlerinin arasına sıkıştırdıkları zehri bana içiriyorlar… Sen istersen en keskin zehir bile bala dönüşür, bilirim…
Ey Hüseyn'in Rabbi…
Kerb-i belanın şehidi, cennet gül'ü peygamberin çiçeği… Duruşuyla tarih yazan ve ceddi Muhammed'in (s.a.v) varisi… Onu şehid ederlerken yine senin hükümlerini yeryüzüne hâkim kılmayı ve Hüseyn'i düzene karşı gelmekle suçluyorlardı, yani senin emirlerine karşı gelmekle suluyorlardı. Şimdi bu koca şehri bir çölden farksız kılan bunca ihanet bana her gün kerb-i belayı yaşatıyor ve hüseyni bir kıyamın arifesinde en çok senin "taraftar"ların tarafından kılıçtan geçiriliyorum ve senin yolunda yapılan "cihad"ta katlediliyorum. Şahadetime şahitsin ey Hüseyn'in rabbi… Yalnızlığımı sana sunuyorum hakkımda vereceğin her karar adildir, cehenneminde yanmayı göze almayanların cennetini istemeye hakkı olmadığına inanıyorum… Sana sığınıyorum rabbim
