Yine hüzün bulutları buluştu yanan alev dağı yüreğimin üstünde. Yağacak yüreğime…
Bir mahzun kare , hüzünlü bir sahne, boynu bükük birileri görmeyeyim ya da hüzünlü bir name duymayayım hemen eriyiverir gönlüm.İçime hakim olamam gözlerim dolar hemen.Önce gözyaşlarım içime akar.Sonra tenha yer ararım gözyaşımı saklamak için.ağla derim kendime ağla ..ağlayabildiğin kadar ağla.Ağla ki gönlün açılsın.Ağla ki huzur bulasın.Göz pınarlarım kuruyuncaya dek dök gözyaşlarını.Gözyaşlarım benim en iyi dostlarım.
Gözlerinle ağla,kalbinle ağla, hüzünlerinle ağla, gönlünle ağla, sırlarınla ağla, halinle ağla…Hani bir şarkı da var ya ağlamak karım oldu..işte öyle..Ağlamak karım, ağlamak işim olsun.
Ağladığımı gören pek yoktur aslında, candan dostlarım hariç. Onlar şahittir gözyaşlarımın birkaç damlasına. Herkesler de bana “ne kadar da gülüyorsun maşallah. Allah gülmeden ayırmasın. Dünyayı boş verdin” derler. Ahh içimi bilseler. Ne kadar hüzün doludur kalbim. Devamlı dinlediğim dilimde olan bir şarkı vardır:” ömrümde gülmedim ona yanarım” diye ..sakın isyan var anlaşılmasın., halimden şikayetçi değilim. Kadere imanımız tamdır Elhamdülillah. HZ. Eyüp (a.s) “Ya rabbi bana muhakkak bir sıkıntı isabet etti” derken ifade ettiği hali ve niyazı vardır. Sabır örneğinden.
Ağladığımı gören azdır ama zaman zaman kayboluşumu bilir herkes. Ailem ve arkadaşlarım yine yok oldu derler. Kaybolduğum anda hüzün deryasına çoktan dalmışımdır. Yer zaman önemsizdir. Gecenin karanlığı gündüzün aydınlığı, bir deniz kenarı bir dağ başı fark etmez yalnız kalacağım ufak bir köşe kâfi bana. Bütün tabiat bilir beni. Yürüdüğüm yollarda bizim “hüzünlü gönül” geçiyor derler birbirine yoldaki taşlar. Kaldırımlar, taşlar şahittir gözyaşlarıma. Ne kadar da ıslanmışlardır. Onlar benimle ağlar. Ağlamam için açar kucağını bana. Bazen de rıhtımları döven dalgalara karışır gözyaşlarım.
Çekilir kabuğuma sessizce ağlarım. Halime, dertlerime, hasretlerime… Ağlamak için elimde çok malzeme vardır.
Elimden geldiği kadar ağlamak istiyorum. Saatler sürüyor bazen bu. Çocuklar gibi. Çocuklar gibi masumca. Ağlamak çocukluk değil büyüklüktür haddi zatında. Ne kadar ayet ve hadis vardır bu meyanda. Ne tavsiyeler vardır az gülün çok ağlayın diye. Ağlamak olgunluktur, ağladıkça büyürsün.
Hayatı daha çok seversin, hayata dair sevgiler getirir gönüle ağlayışlar.
Bütün efkârımı, sıkıntımı alıyor benden gönlüm hafifliyor. Teselliyi sonunda gerçek dostun rahmet kucağında buluyorum sonradan içimi huzur kaplıyor bu sefer de. Oh be iyi ki ağlamışım diyorum. Keşke hep ağlayabilsem.Ağlayan bu gözleri, ağlatan bu gönlü alma benden Ya Rabbi..Daha da bereketlendir gözyaşlarımı...
Bu yazının sonunda da patlayacak gözlerim biliyorum Yazının evvelinden kâğıda düşen birkaç damla gözyaşımın devamını bekler gibi kâğıt bakıyor yüzüme. Ben zaten ağlama sevdalısıyım. Ağlamak için bahane arayanım. Zorlama beni ne olur. Şimdi bırak kalemi ve dök gözyaşlarını..
ahmed hamza
