Anne ile Çocuk Arasindaki Bag

[tuana11]

Anne ile bebek arasında daha anne karnında iken ilâhî rahmet neticesi şekillenmeye başlayan biyolojik ve psikolojik bir bağ (insiyakî ve ruhî rabıta) vardır. Bu bağın özünde, insana bahşedilen annelik duygusu, şefkât, sevgi, ilgi, kabullenme ve fedakârlık gibi hususiyetler bulunur.

Yüce Yaratıcı, bebeği dünyaya gönderirken, onu koruyup kollayacak anneyi de hazırlamaktadır. Anne karnında, hamileliğin sebep olduğu bazı hormonlar salgılanır. Doğuma yakın iyice artırılan bu hormonlar vesilesi ile annelik hislerinin oluşması sağlanmakta ve bebek, anne tarafından beklenmeye başlanmaktadır. Bu yüzden anne, karnındaki bebeği sever, onun doğmasını sabırsızlıkla bekler, sağlıklı ve hayırlı olması için dua eder. Anne, çocuğu olacağı için mutludur. Bebeğini beslemek, onun ihtiyaçlarını karşılamak anneye zor gelmeyecek, bilakis zevk verecektir.

Anne ile bebek arasında o kadar mükemmel bir bağ vardır ki, bu bağ sayesinde bebekler, yüzlerce kişi arasından annelerini tanıyabilir; onlarca ses içerisinde annelerinin sesi ile sakinleşebilir. Anneler de çocuklarının ağlamasına ve çıkardığı ses şekline göre ihtiyaçlarını hisseder. Bebeklerin acıkması, korkması, canının yanması esnasında çıkardığı sesler, annelerde farklı reaksiyonlara sebep olur. Kısacası anne-bebek arasında oluşan bu insiyakî rabıta, anne karnından hayata uzanan bir köprü vazifesi görür. Bebekler bu vesile ile aileyi, çevreyi ve hayatı tanırlar. Bu köprünün sağlam olması ve zamanında inşa edilmesi mühimdir.

Sağlıklı bir bağlanmanın olması için, bebeğin karşısında ‘annelik’ duygusu taşıyan birilerinin olması gerekir. Bebeğin bakımını üstlenen kişinin veya annenin, bebeği tam olarak kabullenmesi, sevmesi, ona değer vermesi ve hiçbir fedakârlıktan kaçınmaması gerekir. Çocuk, annelik duygusuna bir cevap olarak, karşılıklı diyalogu pekiştirir.

Sağlıklı bir diyalog, annenin sürekli bebeği ile ilgilenmesi, hayatın her saniyesinde onunla olması değildir; annenin, bebeği ile kaliteli ve yeterli zaman geçirmesidir. Bebek, kendine bakım yapanı bilir, onun varlığıyla kendini huzurlu ve güvende hisseder, yaşamaktan zevk alır. Bu, onun zekâsından fizikî gelişmesine kadar birçok yönde müspet tesir oluşturur. Aksi bir durum, bebeğin zihnî, içtimaî, lisan ve kas gelişmesine menfî tesir edebilir. Annelik duygusu zayıf ise, bu bağda problemler olabilir. Bakımın yetersiz ve isteksiz olduğu, bebeğin ihtiyaçlarına cevap verilmediği veya kabullenilmediği durumlarda sağlıklı ve kuvvetli bir bağ gerçekleşmez.

Yüce Yaratıcı acz ve fakr içindeki bebeği dünyaya göndermeden önce, sonsuz merhameti ile onun için gerekli sevgi ve güven hislerini anneye vermektedir. ‘Rab’ sıfatıyla, anneyi psikolojik olarak hazırlayan, bebeği anne karnında geliştiren ve doğumdan sonra da sağlıklı bir şekilde büyüten güç, tek bir Kudret-i Sonsuz olmalıdır ki, bunların hepsi uyumlu bir şekilde gerçekleşsin. Eğer böyle olmasaydı, bebek büyürken anne hazır olmayacak ve bu savunmasız canlı, kısa süre sonra ölebilecekti. Evrimcilerin iddia ettikleri gibi, hayat sadece biyolojik bir süreçten ibaret olsa idi, insan nesli devam edemeyecekti. Çünkü biyolojik sürecin devamı, o canlının psikolojik olarak kendi yavrusuna sahip çıkması ile mümkün olmaktadır. Biyolojik süreç ile psikolojik sürecin tesadüfen aynı anda gerçekleşmesi ise, ihtimal hesaplarıyla bile denk düşmez. Bu birbiriyle uyum içinde gerçekleşen hâdiseler, insanın yaratılışında tesadüfün olmadığını net bir şekilde ortaya koyar.
-alinti-