Kapalı kapılar var hayatımızda..
Nicedir açmadığımız, bilerek kapattığımız, üstüne kör bir kilit vurduğumuz kapılar..
Bazen açmaya korktuğumuz, bazen ardındakilerle yüzleşmekten çekindiğimiz kapılar..
Eski bir dostluk bazen, eskiden yapıp ettiklerimiz bazen..
Eski “biz”, eskimeyen izlerimiz..
Kapıların ardında kalan..Hayatımızdan uzak durmasını istediklerimiz.
Cesaretimizdir bu bazen, bazen yenilgimiz..Bazen hayretimiz, bazen isteklerimiz.
Ne çok kapıyı kapattık dostlar, ne çok kapı kapandı yüzümüze.
Nasıl kapılar açıldı, kapattıklarımızın yerine?...
Masumiyeti, insafı kapatan insanlar gördüm, üzerlerine kör bir kilit taktıklarını..Anahtarlarını da dipsiz kuyuya attıklarını..
Nice erdemin üzerine kapatılan kapıların yerine, ardına kadar zevk-ü sefanın ışıltılı kapılarının açıldığına şahit oldu bu yeryüzü..
Kendisini sevenlerin üzerine kapılar çarptı yeryüzünde kimileri..Sıra sıra kapılar...Kimi kırık, kimi açık, kimi kapalı..
Kiminden girmeyi bile aklımızdan geçirmediğimiz..Kimine davet edilmeden girdiğimiz.
Hep kapılardan gireriz, hep kapıları kapatırız başka bir yere gittiğimiz zaman..
Kimi zaman açık bırakırız kapıları, kimi zaman gittiğimiz yerdeki kapıları açık bulmak isteriz..
Kapalı kapılar, merak celbeder..Bazen ülfete meylettirir..
Bazen de yorulmak, emek vermek istemeyiz, sadece açık kapıları tercih ederiz..
Ama hayatta hem açık kapıların hem hiç açılmamış olanların bir anlamı bir değeri vardır..
Bazen bizden önce yoldan geçen, açık bırakmış, bazen anahtarı elimize bırakıp gitmiştir..Sühuletle takip ederiz izleri, kolayca buluruz yolumuzu ve girdiğimiz kapıda huzura kavuşuruz..
Bazen, birileri açık kalması gereken kapılara bizden evvel ulaşıp, kapatmış, üstüne kilit vurmuş, anahtarını da bir yerlere gizlemiştir..O zaman da emek gösteririz, mücadele ederiz, bazen yardım isteriz, ve nihayetinde zorluklarla açılmış kapılardan içeri gireriz..Yolumuza devam ederiz...
Bu kapıda da ayrı bir huzur, ayrı bir hikmet, ayrı bir yol buluruz..
İşte böyle, giderken dünyanın başka başka yerlerinde, gezinirken başka başka halet-i ruhiyelerde, bir açarız, bir kapatırız kapıları..
Hayra götürecek kapıları ardına dek açmak,
Bir hayır çıkmayacağını düşündüğümüz kapılardan kaçınmak, kapılarını sıkı sıkıya kapatmak gerek yolumuzda ilerlerken..
Kapılara şöyle bir bakmak, aralamak, temkinli olmak gerek..
Bakarsınız, kapı kapıyı aralar...
Kimileri kendini gelip geçici “dünya”ya kapattı..
Dünya, sadece kendisi için yaşayanlara en büyük kapalı kapı oldu.
..
Kapattık bazı kapıları dostlar…kör bir kilit vurduk üzerlerine..
Şimdi açılırlar mı yeniden, en tılsımlı sözleri söylesek?..
Yahut yeni kapılar açsak, kaybettiklerimizin peşine düşsek..
Kör kilitli kapıları açmak gerek dostlar..Biraz cesaret gerek belki..
Gerçeklerle yüzleşmeye cesaret, gerçekleri kabullenmeye cesaret..
Ve gayret, ve gayret…
İrili ufaklı kapılar..Dar geçitler geniş girişler..
Hayat kapılarla doludur..
Bizler bir koridorda gider dururuz..Sağda ve solda üzeri örtülerle kapalı kapılar vardır..Hadis-i Kutsi beyanınca..
Her kapının başında bir uyarıcı vardır..Doğru yoldan sapmayalım ve açmamamız gereken kapıları açmayalım diye..
Hayatımızın ne kadar erken bir döneminde doğru kapılardan içeri girersek o kadar güzel oluyor..O kadar, güzel şekilleniyor hayat..
Bir sohbet dinlemiştim bugün..
Orada "Ali Rıza Çopur"un bir sözü geçmişti..
"Yanlış bir kapıyı çalmışım dostlar
Yanlış bir kapı açılmış ardına kadar"...
Cümle hakikatli bir hatırlatıştı..
Evet..herkes bir kapıyı çalıyor..
Meraktan, çaresizliğe çare aramaktan, yalnızlıktan, bilgiye susamışlıktan yahut başka bir sebepten..
Bir kapı çalınıyor evet ama..Hangi kapı açılıyor?..
Ve malesef, dünyamızda yanlış kapılar, bir kez çalınmaya görsün, "ardına kadar açılıyor!"...
Bunun için..
İçsel koruyucumuz vicdanımızın sesine kulak vererek..
Ve ilahi emirlerin yolunu tutarak, yanlış kapılardan kaçınmalıyız..
Ve..Hani bir yolun üzerinden, bir şey kaldırmak bile bir hizmettir ya..İşte bir yanlış kapı kapatmak kim bilir ne büyük hizmettir..
Ben dilerim ki yanlış kapıları sonuna kadar kapatabilenlerden olalım bizler..
Küçük, masum, kendi halinde yerlerden hoşlanıyoruz hepimiz..
Yemyeşil bir manzaranın bir kenarında duran, küçük klubeye bakarken, mest oluyor, orada bulunmak istiyoruz..
Bizler, aslında küçük şeylerle mutlu, küçük şeylere talibiz..
Kapıların küçükleri de cazip bu yüzden..
Bu yüzden, bu kapıyı gördüğümde tebessüm ediyor ve içeri girmek istiyorum..
Kapının da samimisi olur mu demeyin?..
Samimi geliyor bana böylesi evler ve kapıları, kapıların açtıkları..
Çünkü, küçük yerlerde doğallık vardır, iç içelik vardır..
İki kişi sığamazsınız bu kapıdan, ama içeride çok kişi yaşarsınız..
Bir sedir, bir ocak tüten, bir kilim, eski tuğlalar, kireçle kaplı duvarlar..
Bu kapıdan açılacak küçük bir dünyanın küçük dekorlarıdır.
Devasa kapılar ne kadar haşmetliyse, küçük kapılar da öylesi tevazu sahibi..İçimizde bir yerlerde saklanmış tevazu isimli minik çocuk seviyor bu kapıyı da işte o yüzden samimi geliyor bizlere..
Efendim, samimiyetin kapısından girip, mutlulukla karşılaşıyorum..
Tevazu kapısından girince, yüce insanları görüyorum..
Hem, alçak kapılardan, bir insan ne kadar haşmetli de olsa, eğilerek geçer, boynunu büker..Tevazu kapısı öyle bir şey işte..
Şu kainatta, dünya denen mavi küçük bir noktada, o kapıyı açan, bu kapıdan çıkan insan, ne kadar büyüklenebilir ki zaten..
Bunun için, en güzel kapılardan biridir Tevazu..
