..Yalnızlığında elif sızısı çeken herkese...
Karanlıklar içinde yalnız kaldım , beni senliğe cezimler mi bakışların. Yalnızlığımın boynu bükük kaldı . Yüzüme vuran gözlerinin ışığıymış meğer. Ey dost! Gönlüme armağan ruhumu okuyan . Yalnızlığıma yoldaş yalnızlığı olan.
Sözlerimiz birbirine sokulurken , dilimiz yanmadı mı sıcaklığından ! Kırmadık mı , kırılmadık mı bizi bize menzilleyen yalnızlığımıza. Sözlerimiz düştü gözlerimizden , hep omuz omuzaydık sözlerimizi yanaklarımıza doğru teslim-i harb ederken .
Bende bir sen daha görebilmek için gözlerimi sürdüm aynaya. Ey ruhuma eş , gönlüme kardeş sığar mıyım sanıyorsun sensiz aynalara. Aynalar beni tek kabullenir mi sanıyorsun sensiz bir kez bile geçmemişken karşılarına. Sensizliğimle sürdüğümde yüzümü aynaya kırıldı kırk yerinden, parçaları toplayamadım sensizlikten !
İnceden bir sızı ruhuma yol alan , 'gitti bir daha hiç gelmeyecek' diyen sözcükler dilime dolanan. Gel de dolaşmış dilimi çöz be! Sensiz düğümlerim bile kör!
Rengi gözlerinden beter semaver çayı yudumluyorum gönlümce, dilimde aynı tat, solumda aynı heyecan, sen yoksun belki yanımda ama aynı senden öğrendiğim gibi, ince belli bardakta, dumanı tüterken buğusunda ,aynı senleymişim gibi ama sensiz.
Yalnızlık takviminde gün çekiyorum, gittiğin yerden çabuk gelesin diye. Sayılı gün çabuk geçer diyorlar ya inanıyorum , ben senle olan her şeye ruhumla inanmışım ya ondan beklide.
İpini çekiyorum günlerin dar ağacında bir bir , sessiz sedasız bir infaz benimkisi kim bilir bir gün sensizliğimin de ipini çekmeye gücüm yeter belki. Elif gibi tek ve dik kalırım . Ama o da rükûlanınca bir ' be' etmiyor mu kendinde . Kimse tek değil dost, yalnızlık bize mahsus hiç değil.
Yalnızlığı teklik sananlar var ya, yanılıyorlar, yalnızken bile en sevdiğini, en yanında olmasını istediğini düşünmüyor mu us'umuz. Yalnızlığımızı bile tek yaşamıyoruz. Elif gibi tek ve dik durduğumuzu sanıyoruz ama rükulanınca şeddelenecek /gölgelenecek bir be/dost arıyoruz .
Haram bakışlar değiyor gözlerimize arada bir . Helalleşmeyi gözyaşlarımızla yapıyoruz, kimseler bilmiyor içimizdeki pişmanlıklarımızı bir biz biliyoruz bizi.
Gündüz sağımda durup gece beni elif gibi bırakanı neyleyim, benim sözüm geceleri sol yanımın ilmini çözene. İlmimi çözmeyen dostu neyleyim.
Bu yaşadığımız iki kişilik bir yalnızlık hikayesi, olurda bir gün birimiz gidersek, arda kalan tek kişilik yalnızlığı zorlanmadan yaşayabilsin diye yazıldı bütün tümceler. Biz bizi göremeyenlere inat gördük birbirimizi ve ruhumuzu kitap diye okudukta üfledik yüreklerimize.
Sızım elif sızısı şimdi.
'Elif Gibi Yalnızım!Ne Esrem Var Ne Ötrem.
Ne beni durduran bir cezmim
Ne bana ben katan bir Şeddem
Ne elimi tutan bir harf
Ne anlam katan bir harekem...
Kala kaldım sayfalar ortasında,işte böyle...
Bi okuyan bekledim bir hıfz eden belki.
Gölgesini istedim bir Dostun SEN GİBİ...
SIZIM ELİF SIZISI.'
GÜLNAZ ELİAÇIK
