Bazen hiç bitmesin dediğimiz anlar vardır, zaman orada donsun ve kalsın...
Ama istemek yetmiyor…
Kitabın bittiği yerde “son” ya da “bitti” yazıyor filmlerin sonunda… “Son” “the end” ya da “fin” herşeyin mutlaka bir “son” u oluyor…
Son arzu, son söz, son yazı son şiir, son mektup… eşyanın da bir hayat eğrisi var elbet; onun da bitmişliğinin son adresi çöp.
Ama en dramı sanırım son nefes.
***
“Her şeyi alabilecek param var ama oğlum benim zenginliğimi bilmiyor… İstese her şeyi alabilirim oysa ama oğlum hiç bir şey isteyemiyor, böyle zenginlik neye yarar!”…
“Çocukken en sevdiğim şey patates kızartmasıydı, şimdi doktorlar patates kızartması yasak” diyor.
“Sağlığın yoksa paran olsa neye yarar!”
Bu sözler Sakıp Sabancıya ait…
Hani otomobil fabrikası olup oğlu Metin’in bir araba isteyemiyor olmasının burukluğu içinde konuşan…
Babacan, sevecen, paranın bozamadığı bir Anadolulu…
Bu kadar sevildiğini biliyor muydu acaba, cenazesindeki kalabalığı görseydi nasıl duygulanırdı kim bilir...
***
“Otomobil fabrikam var ama otomobil isteyen bir oğlum yok” derken ağlayan bir yürek, bu sevgi seline dayanır mıydı acep!…
Biz onu çok sevmiştik ve istedim ki bu ölüm yıldönümünde herkesin sevgisini kazanmış bu “fakir milyoneri” buradan rahmetle olsun analım…
Zenginin de fakirin de götürdüğü en fazla 3 metre bez, o da en fazla 3 metrekare olan arsasına…
Eğer bu gün alamasanız da, sizden bir şey isteyen bir yavrunuz varsa;
İstediğinizi istediğiniz anda olmasa bile bulduğunuz anda yiyebiliyorsanız;
Kim daha zengin; rahmetli Sabancı mı siz mi acaba?
***
Huzuru en iyi huzursuz olanlar biliyor;
Mutluluğu mutsuz olanlar; gençliği ihtiyarlar;
Sağlığı hastalar; hayatı ise ölüler…
---son---fin---the end---
Her dilde bitmiştir bu yazı!
