İslâm, sıcağın “artık yeter” dedirttiği bir anda kızgın çöl kumlarına yağmur damlalarının inişiydi.
İndi, iniyor yağmur damlaları. Güneşi doğmaya, rüzgarı esmeye, dünyayı dönmeye çağırıyor.
İnsanı, insan olmaya davet ediyor. Yani adalete, barışa, doğruya, güzele...
Ve güneş doğudan doğuyorsa, hâlâ davet sürüyor, birileri insanı fıtratına çağırıyor, hatırlıyor, hatırlatıyor...
Denizleri coşturan, semayı cûş ettiren, arzı titreten kelâm asıl muhatabına, insana eriyor her yeni anla beraber...
Bir gün birisi çıkıyor, bütün aklarımıza kara diyor, karalarımıza ak.
“Yanlış mı görüyorum?“ diyor, gözlerimizi oğuşturuyoruz. Karışıyor gözlerimiz, bakışımız. O karışıklıktan sonra ya gerçekten görüyor, açılıyor gözlerimiz, ya ebedi körlüğe mahkûm oluyoruz.
İşte Rasulullah Efendimiz'in daveti buydu. Ters yönde giden akmaya alışmış suların yönünü değiştirmekti. O ve arkadaşları çöl fırtınalarına karşı yürüdü.
Bir yol açıldı önümüzde o yürüyüşten. Şimdi bize, o yolda her gün yeni bir yol arkadaşıyla yürümek düştü. İlk daveti hatırlayıp hatırlatarak...
