Aklımızı, aklımızla bir daha gözden geçirelim!
İnsan, emrine verilenleri, verenin emrine göre kullanmak zorundadır. Aksi halde zararını kendi çeker. Bir nizam içinde bulunan varlığın nizamını bozmamalıyız. İnsan fıtrata uygun nizamı bozduğunda hayat hakkını kaybeder. Varlığın farklı ve renkli yaratılmış olmasının, insanın kavim, kavim yaratılmasının, sebebini düşünmeliyiz. Birbirimizle tanışıp anlaşmamız için Allah bizi kavimlere ayırmış. Biz, bilelim ve tanıyalım diye, varlığı farklı ve renkli yaratmış. Bütün bu ayrılıklar hayatın oluşmasını sağlamış. Yoksa her şey aynı olsaydı, insanlar hep birbirine benzeseydi hayat diye bir şey olmazdı. Kim kimin anası, kim kimin babası, kim kimin çocuğu tanınmaz bilinmezdi. Allah, her yarattığı insanın yüzüne ayrı, ayrı mühür basmış ki, anamızı, babamızı, çocuğumuzu tanıyabiliyoruz. Toplum hangi ırktan olursa olsun, bir aile gibi birbiriyle birlikte yaşamak zorundadır. Ayrıştırma tepki çeker ve tepki tepkiyi doğurur. Önemli olan insanlık değerlerimiz ve müşterek değerlerimiz olmalıdır. Bizi millet yapan değerlerimiz muhafaza edildikçe hayatımız bayram havasına dönebilir.
Hem aklımız olacak, hem de sürekli kavga halinde yaşayacağız. Olmaz böyle şey. Geçen gün televizyonda inekleri seyrettim. Yan yana dizilmişler bize karşı bağırıyorlardı. “Hele bakın, süt veren biziz, kavga eden insanlar” diye. Neden hayvanları kendimize güldürüyoruz? Akl-ı selim ve erbabı kalem sahipleri bu hikmetli hadiseleri yazmalı, açıklamalıdır. Hayatımıza hayat katan bilgilerden ziyade ayrıştırma ve menfaat dedikoduları yapılıyor. İnsanın, kötü söze ve işe ihtiyacı yok. İnsan, iyiye, güzele ve doğruya muhtaçtır. İnsanın önüne sürekli kötülük çıktığında kötülüğe alışır. “Körle yatan şaşı kalkar” atasözünü unutmamak lazım. Kötülükten kötülük, iyilikten iyilik bulaşır. Bugünün insanı kötülüğün elinde oyuncak olmuş. Teknolojinin pek çok ürünlerini bile kendi aleyhine kullanıyor.
Varlığın kıymeti yokluğunda anlaşılır. Çok güzel bir vatanda yaşadığımızı unutmayalım. İçinde yaşadığımız vatanın kıymetini bilelim. Tehlikeyi, önceden yalnız insan anlar. Allah korusun, vatanımız üzerinde dolaşan karabulutlar bir sağanağa dönerse halimiz ne olur? Etrafımızda, çil yavrusu gibi dağılan, vatanlarından kovulan, milyonlarca insanın düştüğü haller bize ibret olmuyorsa daha ne bekliyoruz. Atıp duran kalplerimiz birdenbire duruvermeden, hakikat tokmağı başımıza vuruvermeden aklımız başımıza gelmeli. Elimizdeki nimetin kıymetini bilmeliyiz. Biz yaşarsak, sahip olduğumuz her şey bizimle yaşar. Lafla peynir gemisi yürümez yaptığınız olsa da kaşar.
En kısa zamanda: 1) Birlik ve beraberliğimizi, 2) kederde ve sevinçte bizi birleştiren duygularımızı, 3) Müslüman dendiği zaman ilk akla gelen güven ve itimadı, 4) tebessüm, samimiyet, selam, yardım ve düşene destek olma anlayışımızı, 5) Helal-haram kavramını, 6) İdarecilerimizin kavga ortamı yaratan sözlerinden vazgeçip, birleştirici, kucaklayıcı söylemlere geçmelerini, 7)Gençlerin eğitim ve geleceğini,
Üretim, tüketim ve israf anlayışımızı, 9) Doğruluk anlayışımızı, 10) Empati yapma anlayışını, bulmak, almak ve kazanmak zorundayız.
Gönül kırmamayı, hoş görüyü, sevgiyi, saygıyı tavsiye eden inanç sistemimize dönmeliyiz. Ona kavuşmalıyız. Onu hayatımızın merkezine almalıyız. Gönül kazanmadan, hoş görüsüz, sevgisiz saygısız bir toplumda yaşamanın çekilir bir tarafı olmadığını bilmeyen yok. Her nedense bunları bildiğimiz halde yaşamadığımız için sıkıntı çekiyoruz. Adam açım diye bağırıyor, siz önüne yemek koyuyorsunuz, adam yemeği yemiyor ve bağırmaya devam ediyor. Halimiz verdiğim örneğe ne kadar da benziyor. Böyle bir halde olduğumuza göre aklımızı, aklımızla bir daha gözden geçirmeliyiz!
18. 10. 2015
Durmuş Göktekin
