Soruyor ve arıyoruz…
Soruyor ve arıyoruz. Neden bırakıp gittin bizi. Hayalimize bile sığdıramıyoruz seni. Dileğimiz seni görmek, gel artık hayal meleğim. Hasretinle yanıyoruz, sade seni anıyoruz. Gel de sevinelim. Yokluğunla yakma bizi bu kadar. Bir kere yüzünü göster de gülelim. Ölürsek de ondan sonra ölelim! Yaşarsak kendimize gelelim. Biraz olsun insan gibi kalalım. Seni kaybedince deli divaneye döndük, aklımızı kaybettik, saçlarımızı yolduk. Olduk işte bir şeyler olduk. Anlaşılmaz bir şeyler! Çöllerde kaldık susuzuz! Kuyuya atılan Yusuf, çölde kalan İsmail, ateşe atılan İbrahimler olduk. Hayatımıza ver de bir vaha. Gel de kurtulalım bir daha!
İnsanlık küstü gitti. Ne ettiyse insan kendine etti. Öyle bir hayata çattık ki aklımız baştan gitti. İnsanlık değerlerimiz kayboldu. Yerine kötülükler doldu. Ne olduysa insana oldu. Düşünün ve hayal edin! Dönüp maziye gidin. Biz de ne milletmişiz bir zaman meğer. Görseydik, deli derdik onları eğer. Onlar bizi görseydi, bunların aklı yok mu derdi. Geçmişte yaşanmış böyle bir hayat. Hem de kayıtlara geçmiş, dillerde destan olmuş, bir hayat tarzından bahsediyoruz. Bir zamanlar şehrin belli yerlerine 1,5-2 metre yüksekliğinde, taşlar dikilmiş, tepesi oyulmuş. O taşların oyuğuna, akşam namazından sonra, yani havanın kararmaya başladığı zaman, insanlar Allah rızası için, içine paralar koymuş. İhtiyacı olan da gelmiş oradan ihtiyacı kadar parayı almış, ihtiyacını görmüş. Ne fazla ne de eksik almazlarmış. Bu gün bunu anlamakta zorlanıyorum. Hayal bile edemiyorum. Aman Allah’ım o insanlar melek miydi? Biz mi şeytanlaştık. Biz o neslin torunları değil miydik? Onlar göğe mi çekildi? Bizim genlerimiz mi değiştirildi? Tarihte, sefere çıkan ordu neferlerinin geçtikleri yerlerde, bağlardan kestikleri üzüm salkımlarının çubuğuna bedelini bağladığını düşündükçe aklım yerinden oynuyor.
İnsanlık kaybolalı hal hatır sorulmuyor. Yardımlaşma yapılmıyor. İnsanların müşkülü çözülmüyor. Mağdurların mağduriyetleri giderilmiyor. Hayır, dualar edilmiyor. Çok şeylerimiz ayrı, ayrı olsa da gözyaşlarımız beraber akıyor. Allah’ın mülkünü kullanıyor, verdikleri ile yaşıyoruz da neden birbirimizi ağlatıyoruz? Aklımız neden verilmiş? 13 kardeşten 3 kardeş aynı şartlara düşmüş. Yani üçü de dul kalmış. Üçü bir araya gelip birlikte yaşayamıyor. Bunları düşünmek akıl sahiplerinin işi değil mi? Günahı şeytana at. İşi Allah’a bırak, sen çekil bir köşede yat! Dinin yontulmadık tarafını bırakmadık kuşa çevirdik. Herkes dini kafasına göre yaşıyor. Bozmadığımız bir şey kalmadı.
Ölümlü dünyanın garip insanları olduğumuzu unuttuk. Zengin de, fakir de herkes insan! Zenginin de fakirin de yuttuğu lokma aynı büyüklükte. Giderken kim neyini götürebiliyor? Ektiğimizi biçeceğimizi hatırlamıyoruz. El ele verip bir insanlık inşa edelim. İnsanlık gelmezse, insanlık olmazsa gözyaşımız dinmez. Kötüler başa geçer bir daha inmez.
Sinelerimiz içi boş konserve kutusu gibi ses çıkarıyor. Sevgisiz, samimiyetsiz kalmışız. Hele bir düşünün!. Doğruluk, sağlamlık sadece kelimelerde kalmış. İnsanın meyvesi güzel amelleridir, İnsanlık makamlarıdır. Pek çok makam sahibi, insanlık makamını unuttuğu için dünya makamının gücünü kullanıp insanlara zulmedebiliyor. Leyla’sını arayan mecnun gibiyiz. Gözyaşları içinde insanlığı arıyoruz. Gören bir diğerine haber versin!..Haber versin de 2015 yılının Kurban Bayramını bayram edelim. Allah’ın mülkünden başka bir yer yok ki, ora gidelim?
20. 09. 2015
Durmuş Göktekin
