Uygunluk hikâyesi,
Uzun zamandır, Satılmışla görüşemiyordum. Yakında görüşme imkânım oldu. Bayağı yaşlanmış. Ama zihni açık, ufkunda bir değişiklik yok. Düşünceleri berrak. Fiziki yapısından ziyade ruhsal yapısı sağlam görünüyor. Şu zaman ırmağında herkes gibi, menzile doğru akıp gidiyor. Selamdan sonra birbirimize hal-hatır sorduk, konuştuk. Hayatında herhangi bir değişiklik olmadığını, yalnızlığa alıştığını, şimdilik kendine hizmet edebildiğini, edemeyeceği zaman geldiğinde de Yaratanının kendini yalnız bırakmayacağına inandığını söyledi. Teslimiyet içinde fikri çalışmalarına devam ettiğini, bu arada başından geçen bir hikâyeyi de şöyle anlattı.
-Durmuş bey; insanın içinden konuştuğunu bir başkası duyar mı?
- Allah dilerse duyar dedim.
-Bak nasıl bir hal yaşadım:
-Memleketini dahi bilmediğim, tanıdığım bir insanın kızı İstanbul’da, tıp fakültesini kazanmıştı. Ben de okuyan o öğrenciye, okuduğu müddetçe harçlık gönderdim. Bu sene fakülteyi bitirip doktor olacak. 25 Mayıs 2015 günü, İstanbul-Haliç Kongre Merkezinde, mezuniyet töreni yapılacakmış. Öğrenci mezuniyet törenine beni de davet etti. Ben de olur dedim. Öğrencinin babası Tekirdağ’da bulunuyor. Babası ve annesi kendi arabalarıyla, sabah erken saatte, kızlarının töreni için İstanbul’da, Haliç kongre Merkezine gideceklermiş. Ben de Gelibolu’dan Tekirdağ’a gidip onlarla beraber gitmeyi düşündüm. Öğrencinin babasına telefon ettim. Babası da; sabah erken gideceklerini, benim yetişip yetişemeyeceğimi sordu. Bize ulaşmak için bir araştırma yapın diyerek telefonu kapattı. Sonra ben şöyle düşündüm ve içimden konuşmaya başladım:
-Eyyy be kardeşim, bana diyemez misin? (Satılmış Amca, bir gün önce gel, biz seni misafir edelim, sabah da birlikte İstanbul’a gidelim.)
Üç-beş gün geçtikten sonra, adam beni tekrar aradı.
- Ne oldu, Satılmış amca, nasıl bir karara vardın mı? Ben de;
-Gece 02.00 otobüsüne binersem 4.5-5’te orada olabiliyormuşum, dedim. Bunun üzerine benim içimden geçen konuşmaları duymuş gibi;
-Satılmış amca, sana zahmet vermeyelim. Sen bir gün önce bize gel. Biz seni misafir edelim. Sabah da birlikte kalkar İstanbul’a gideriz. Demez mi?
-Bunu duyunca bir tuhaf oldum. Allah, Allah… Bu adam beni duydu da mı böyle konuştu diye hayret ettim. Benim konuştuklarım ona ulaştırılmış olmalı ki bana böyle söyledi. Sen bunu nasıl izah edersin, Durmuş bey?
-Satılmış kardeş; bunda şaşılacak ne var? Seni öyle konuşturan ve düşündüren Allah, O’nu da öyle düşündürmüş ve konuşturmuş. İnsan olmamız doğruyu düşünmemizi gerektirmiyor mu? Genel olarak, kişi neyi düşünürse o düşündüğünü bulabilir. Düşüncelerimizi, ilgili olduğumuz kişinin yapması tevafuktur. Yani isteklerin birbirleriyle uyuşmasıdır. Doğrular doğruları, eğriler eğrileri çağrıştırır. Zaten bu aidiyet duygusu, bizi kendi düşündüklerimizin en doğru olduğu fikrine yönlendirir. Böylece yaptıklarımızdan zevk ve huzur duyarız. İnsan biraz empati yaptığında doğru sonuca ulaşır. Batının empati dediği kavramı Peygamberimiz Hz. Muhammed Mustafa (SAV); “kendi nefsiniz için istediğinizi karşınızdaki kardeşiniz için de istemedikçe, gerçek mümin olamazsınız” buyurmuşlardır. Daha sonra, gayrimüslim bilginleri bu hadisi empati olarak kullanmışlar. Hakikat Müslüman’ın malıdır, nerede bulursa alır kullanır. Önemli olan mananın değişmemesidir. 15. 05. 2015
Durmuş Göktekin
