Mehmet Batar Meçhuleye Mektuplar

[ZiKra]

Meçhuleye Mektuplar / Tık /

Selam olsun hüzne ve kedere,
iyiliğe ve kötülüğe,
güzele ve çirkine,
hayata ve ölüme.

Son zamanlarda dualarımı kaybettim.
Belki yanlış bu. Belki değil, düpedüz öyle işte.
Kaybolan benim. Kaybettim yönümü, yöremi.
Hatırlatıcılarım küskün, onlar benden beter.

Kimdim ben?
Hangi savaşın naralayıcılığında kısıldı sesim?
Neydi çektiğim dert, neydi tasam?
Gözaltlarıma çöken morluk hangi kederin tortusu?
Dilimdeki bu acı tat, tuz mu desem…

Bilmiyorum.

*****


Bildiğim,
bir yanlışlık, bir dalgınlık belki, kasıt yoktur eminim,
ama kanayan bir yaram vardı benim,
sanırım,

mutlak ve ağır bir yanlışlıkla
-kasıt yoktur eminim- alıp götürmüşsün onu da.
Bana ait tek şeydi, kanayan yaramdı o benim.
Kimsenin sahiplenmediği, hani derler ya
yolda bulunsa alınmaz,
benden başkasınca katlanılmaz,

 
hele hele bunca yıl saklanılmaz bir yaraydı o.
Bana yaşamayı öğreten, hayatı anlatandı.
Bunca yıllık migrenim, sinüzitim, iflah olmaz romatizmam,
derde deva kalp krizim, her şeyimdi.

Yaramı lütfen, geri istiyorum.
Korkuyorum bilemeden merhemlersin diye.
Korkuyorum korkarsın diye.
Korkuyorum bir hal olur yaramı yaralarsın diye.
Yaramı lütfen, kanayan yaramı, geri istiyorum.  

Aklımdayken bir de, unutmadan hani, şey diyecektim.
Camda asılı kalan bir yağmur damlası gibi,
bir gülün yaprağındaki ter gibi
bir damla gözyaşı buldum, birkaç gün önceydi.
Anahtarı almak için paspasa eğildiğimde gördüm
eşiğin bir kenarında duruyordu.
Al işte dedim, oldum olası dağınıktı zaten.

Ulan adam gözyaşını unutur mu be dedim.
Alıp onu kaldırdım. Sonra kendi kendime
bir çift olmalıydı bu dedim.
Varıp ikincisini aradım,
bulamadım.
Endişelenmene gerek yok.
Bulursam onu da saklarım.

Kâğıt ve kalemden nefret edersin biliyorum,
yazarsın kim bilir, yine de mektubunu bekliyorum.
Bir de lütfen, kanayan yaramı geri istiyorum.
 
Mehmet Batar

[ZiKra]

Meçhuleye Mektuplar / Tık /

Sevgili...

Yine bahar gelip vurdu kapımızı.

Ben ki yaktım bütün anılarımı

Bölüştürdüm bütün şiirlerimi kayıp çocuklara.

Film bitmedi son yazmadı henüz.

Takılıp kaldım yıllar öncesinin Eylüle çalan bir yazında.

Hiçbir cemre dokunmadı bana ısıtmadı yaz güneşleri.

Durup durup kendime yaktım yıllar boyu

Onun için biraz is kokar libasım

Onun için dağınık biraz saçlarım.

Ben ki bir dolu damıtılmış hüzündüm.

Korkardım bahara dokunmaktan olaki solardı yüzü

Korkardım Eylülleri azgınlaştıran baharı tutuşturan adam olmaktan.



Sevgili...

Her gece bir Züleyha düşü görüyorum sen gibi

Düşüyorum içimin kuyularına durmadan.

Yarım yamalak bir senaryo oysa herşey

Uyanıyorum ki çoktan silinmiş bütün repliklerim.

Budur ürkmüşlüğüm budur gizlenmişliğim

Sabrım beni ancak buraya kadar getirdi.



Yoruldum artık sevgili yoruldum karanfillere kan vermekten.

Anlayamadım bir türlü neden Eylül hep on biri doğurur?

Ve neden aşkın çocukları yoktur?



Oysa sevgili...

Bir Eylül günü saklandığım hayattan çıkıp gelmek isterdim şimdi sana

Birikmiş bütün baharlarımı adayarak

Koşarak doru taylar gibi yalınayak

Çatlasın isterdim damarlarım çatlasın

Ve damarımda akan hüzün bu aşka karışmasın.

Yazık ki yine de Eylül dolu ellerim yine de derin bir sızı içimde

Hüzünlü bir gülümseyiş bazen dudaklarımda.

Nasılsa biraz keder bulaşır her aşka

Her aşka biraz gözyaşı biraz kalp ağrısı.



Sevgili...

Bu senaryo bu kuyu bu Eylül bırakmaz beni.

Geleceksen sen gelmelisin hüzün kadar cesur aşklar takınarak.



Madem aşk cemresidir gönlün

Gönlüme biraz bahar biraz sen katarak....




Mehmet Batar / Kahraman TAZEOĞLU