Selamun aleyküm değerli arkadaşlar...
Konu başlığında efkar dedim ama siz bunu farklı anlamlar yükleyebilirsiniz.
Mesela iç sızlaması, farklı bir duyguya kapılmak, hayatta yalnız kaldığınızı hissetmek gibi
Bu duyguyu ilk çocukluk yıllarımda yaşadım konyada yaşarken malum iş imkanı yok rahmetli babamda çalışmak için İzmir'e Aydın'a falan giderdi 4 5 ay bizden uzak kalırdı her gidiş sabah saatlerinde olurdu sabah giderken üzülmesin diye 3 5 kuruş para verirdi oan hissetmezdim üzüntüyü annem arkasından bir bidon su dökerdi ve otobüse biner giderdi uzaklara para kazanmalara
Vakit öğlen yada ikindi vakti oldumu köyümüz yada karşı köyden gelecek garip garip okunan ezan sesi babamın yokluğunu hatırlatırdı oan içim sızlardı babam yoktu alışacağım ama ilk günler çok zor olacaktı haliyle ya birde o günün akşamı daha bir zor olurdu derken 3 5 10 gün sonra unutulurdu.
Sonra rahmetli vefat etti cenaze çok kalabalık oan değilde cenaze gömülüp herkes işine gücüne yayla şenlikelrine
eğlenmeye gidince yine yalnız kaldığım anda okunan ezan içimi parçalamıştı.
Askerlik döneminde bir ameliyat geçirmiştim hastanede tek başımayım ne bir tanıdık ne geçmiş olsun diyecek bir akrabam camide çok yakın ezan başlayınca içimi bir yalnızlık hissi kaplardı.
Biraz önce yeşilyurt camiide okunan ezan askerlikteki ameliyatımı ve yalnızlığı hatırlattı çünkü akşam küçük bir ameliyat geçirdim ve ameliyat edenlerden başka kimse bilmiyor halimi
Sizinde böyle anılarınız varmıdır?
