dün gördügüm bir kaza kardeşimle yaşadıgımız bir olayı aklıma getirdi
gerçi tamamen unuttugumda söylenemez
benim işitme engelli bir kardeşim var o zamanlar altı yaşındaydı ve beraber her hafta belirli günlerde egitim için rehabilitasyon merkezine gidiyoduk. Yolda giderken herzaman elinden tutuyorum duymadıgı için arabaların kornası çalsa bile fark etmiyor arabaları. Yine birgün beraber yürüyoruz karşıdan karşıya geçicez bir anda elimden kurtuldu ve bir taksi ayşeyi öyle bir fırlattı ki arabanın arkasına savruldu tabi ben nasıl fırladıgımı hatırlamıyorum bile
çünkü öldügünü düşündüm. sagolsunlar oradaki esnaf bizi tanıyodu artık hemen taksinin önünü kestiler ve hastaneye götürdüler aslında görünürde hiç bişey yok ama benim aklımda kesin bişey oldu diyorum hastaneye giderken aglama kırizine tutuldum ayşe beni öyle görünce o da korktu oda başladı aglamaya neyse hastaneye gittik hiç bişey yokmuş doktorlar bunun kaza yaptıgına eminmisiniz dedi. o zaman meleklerin çocukları korudugunu gözlerimle görmüş oldum çünkü bir insanın o savrulmadan sonra burnunun bile kanamaması bir mucize
bu kazadan kalan tek şey ayşenin piskolejisinin bozulması oldu bir sene kadar evden dışarıya çıkmak istemedi bisiklet görse bile korkar oldu ama elhamdülillah şimdi atlattı
artık tek başına bile egitime gidip geliyor
şimdi bunları yazarken sanki o anları tekrar yaşadım
