TUZAKLAR KİME?
Yapılanları gördükçe insanlığımdan utanıyorum. Bu cümleyi, klişeleşmiş bir söz gibi algılamanız normaldir. Çünkü insanın verdiği zararlara karşı, insanlar kanıksadığı için olup biteni görmezlikten gelebiliyor. “İnsan, insanın kurdudur” deyip geçiliyor. Hâlbuki insan Allah’a muhatap olma kabiliyetinde yaratılmıştır. İyi olma ve iyilik yapma özelliğine sahiptir. Birini kırsa, üzse, hakkını alsa; iade edip özür dileyebiliyor, helalleşiyor, gönlünü alıyor ve yaptığı yanlışı düzeltebiliyor. Ama bir köpek bir insanı ısırsa canını yaksa, ona gidip özür dileyemiyor, helalleşemiyor! Bunlar insanı düşündürmeli, hikmetleri araştırılmalı. Bunu yapacak olan da insandır.
Allah rızasından uzaklaşan insan, menfaat duygusuyla ferdiyetçiliğe kaydı, materyalistleşti. Yaşadığı bedensel hayatla ömrünün biteceğini unuttu. Kendinden başkasını düşünmez oldu, zalimleşti. Kendine ve başkalarına zararlı olmaya başladı. Çoklarında insani ruhtan eser kalmadı. Bencillik sürekli artış gösterdi. Şiddet ve nefret selinde boğulan toplum, nefes alıp vermekte zorlanır hale geldi.
Bu gün, insanlığımızı unutmuş durumda bir hayat yaşıyoruz. İnsanlık özelliklerini taşıyanlar horlanıyor, insaniyetsizlik revaç buldu. Maddeten güçlenen zayıfa tahakküm etmeye başladı. Hayat yaşanmaz hale getirildi. İradeler zalimce planlar peşinde, Allah’ı bilmenin rasathanesi sayılan zihinler karıştı, kirli duygular sardı düşünce âlemimizi. Dupduru duygularımızın yerine yılan- çıyan, akrep doldu. Gönül dünyamızın ışığı söndü, var oluş gayesinden uzak, gurbete sürülmüş, potansiyel suçlular gibi gözyaşı dökmeye başladık.
Mehmet Akif’in ifadesiyle; “Harap iller, serilmiş hanümanlar, başsız ümmetler,/ Yıkılmış köprüler, çökmüş kanallar, yolcusuz yollar,/ Bükülmüş beller, incelmiş boyunlar, kaynamaz kanlar,/ Düşünmez başlar, aldırmaz yürekler, paslı vicdanlar;/ Tagallüpler, esaretler, tahakkümler, mezelletler;/ Riyalar, türlü iğrenç iptilalar, türlü illetler;/ Örümcek bağlamış, tütmez ocaklar; yanmış ormanlar;/ Ekinsiz tarlalar, ot basmış evler, küflü harmanlar;/ Cemaatsiz imamlar, kirli yüzler, secdesiz başlar;/ Gaza namıyla dindaş öldüren biçare dindaşlar;/ Ipıssız aşiyanlar; kimsesiz köyler; çökük damlar;/ Emek mahrumu günler; fikri ferda bilmez akşamlar;/ Geçerken ağladım geçtim; dururken ağladım durdum;/ Duyan yok, ses veren yok, bin perişan yurda baş vurdum…………” ila ahir. Mehmet Akif Ersoy’un o dönemdeki bu feryatlarının sonunda milletin düştüğü durumu düşünürsek; bugünkü içi boş dışı makyajlı bir hayatın bizi nereye götüreceğini anlamamız kolaylaşacaktır!
Şehirlerde, cadde ve sokaklarda rastladığınız köpeklere bir bakın! Köpeğe köpek demek mümkün değil. Zavallı hayvanların üzerinde hayvanlık kalmamış. Köpeklere köpeklikleri unutturulmuş. Hayvanların elinden üreme özgürlüğü alınmış. Hayvanlar, kaldırımlarda upuzun yatmış, bazıları kıçının üzerine oturmuş, gelip geçene kara kara bakıyor. Ne birbirleriyle koklaşıyor, ne havlıyor, ne bir neşe, ne bir oyun oynaş halinde değiller. Köpeklere köpek demeye bin şahit ister. Hayvanlar dünyaya küsmüş. Kim üreme özgürlüğünü iptal ettirmek ister? Hayvanların üreme özgürlüğü ellerinden alınmış. İnsanların bu anlayışa gelmesi, insana insanlığını da unutturmuştur. Yapılan kötülüklerin hepsi birer tuzaktır. Kötülüklerin önüne geçmek için; kalblerimizin maneviyatla dolması, ruhlarımızın İlahi mesajla doyması, iman ağacının amel suyuyla sulanması lazım. Yoksa ahirette de mutsuzluğumuz devam edecek.
21. 01. 2012
Durmuş Göktekin
