Desen tasarımını çizebilmek ve renklendirebilmek amacıyla kullanılan malzemeler şunlardır;
Kara kalem
Resim kağıdı
Sulu boya
Pastel boya
Ekolin
Kuru boya
Rapido kalemler
Keçeli kalem
Yağlı-kuru pastel
Parşömen kağıdı
Aydınger kağıdı
Işıklı masa
Hamur silgi
Falçata
Boya fırçaları
Su kabı
Pamuk
Akrilik boya
Natürmort oluşturmak için genellikle çiçekler obje olarak seçilir. Öğrenci gördüğü natürmortu olduğu gibi kâğıda aktardıktan ve gölgeleme yaptıktan sonra, ona, desen tasarımına nasıl adapte edeceği ve kompozisyonu nasıl oluşturacağı anlatılır. Obje, farklı boyutlarda (en az üç boyut olarak orta-büyük-küçük) kâğıt üzerine farklı yönlerde çizdirilir.
Derinlik bilgisi verilerek öğrencinin kâğıt üzerine ön ve arka formlar birlikteliğini akıcı bir biçimde çizmesi istenir. Kompozisyonda denge, ahenk ve elemanların birbirleriyle olan uyumuna dikkat edilmesi gerekir. Kompozisyon için gerekli renkler, renk kuralları içerisinde tespit edildikten sonra, suluboya veya akrilik ya da kuru boya gibi malzemelerle renklendirme işlemi başlar. Vurgu yapılmak istenen bölümler renkle ya da boyanın farklı kullanımıyla ön plana çıkarılırken, renk, öğrencinin isteği doğrultusunda kompozisyon yüzeyine dağıtılabilir. Formlar için kullanılan rengin koyusuyla, kuru boya ile konturlar çekilir. Zaman zaman doku çalışmaları ile hareketlenen yüzey veya formlarda da bu uygulamalar yapılabilmektedir.
Desen tasarımı yapılırken uygulanan görsel tasarım öğeleri ise şu şekilde sıralanabilir;
Nokta: Bulunduğu yere göre küçük, merkezsel benektir. Bir nokta mekan içindeki bir durumu gösterir. İki çizginin birleştiği ya da kesiştiği yeri gösterebilir, bir düzlemin köşesini, bir işareti, bir yeri belirler. Nokta düzensizliğin içinde ilk düzen elemanıdır. Ayrıca nokta, geometrik olarak görselliğin anlatımında çeşitli büyüklüklerde, boş ya da dolu yuvarlaklar olarak değerlendirilir. Tek başına durgunluğu ifade eden nokta çoğaltıldıkça giderek dinamizme, ritme ya da kargaşaya dönüşebilir. Noktalar yanyana geldiklerinde birbirleriyle ilişkiye girer, bu bağıntı bazen çizgiselliğe bazen de lekeselliğe dönüşebilir. Noktanın yanına ikinci bir nokta geldiğinde kompozisyon ilkeleri başlar. Renk olarak ta gri imajı verir.
Leke: Resim yüzeyi üzerinde boya ile yapılmış izdir. Belli bir renkteki düzeyde daha farklı bir renk olarak kendini gösteren leke ayrıca, resim sanatında yüzeyin homojen biçimde tek renk kullanılarak örtülmüş parçası olarak da tanımlanır. Lekesel çalışma yapanlara örnek W. Baumeister, K.Malevich, L.Popoua, V.Doesburg, R. Motherwell’dir. Ayrıca resimde bir döneme lekecilik (taşizm) damgasını vurmuştur. Lekecilik, sanatçının düşünmeden ve rahat bir şekilde attığı boyaların tuval yüzünde meydana getirdiği lekelerin etkisine dayanan anlayıştır. Temsilcileri arasında Wals, Jackson, Pollock, Mathiev ve Tobey vardır.
Doku: Doğadaki tüm nesnelerin içyapılarının işlevsel özelliklerini dışa vuran yüzeysel etkilere denir. Objelerin dış görünüşlerindeki ayrıcalıkları sağlayan üzerlerindeki dokusal yapı farklılıklarıdır. Bir cismin yüzeyi dokunulduğunda sert ya da yumuşak pürüzler içerir. Bu pürüzler, o cismin dokusudur. Dokular, doğal ve yapay doku olmak üzere ikiye ayrılır. Doğal dokuya örnek olarak deri, ağaç kabuğu portakal gibi örnekler verebiliriz. Ayrıca geometrik yapıda doğal dokular da vardır, bal peteği gibi, ayrıca kristal yalpılardan da bahsedilebilir, kar gibi… Yapay dokuya ise beton, demir, cam gibi örnekler verebiliriz. Sert dokulu yüzeyler yakınlık etkisi, yumuşak dokulu yüzeyler uzaklık etkisi verir. Ayrıca sıcak renkli dokular yakınlık etkisi verirken, mat yüzeyli dokular uzaklık etkisi oluşturur. Parlak yüzeyli dokular da yakınlık etkisi verir. Bunun yanı sıra ince ve ayrıntılı işleniş dokulu yüzeyler yakınlık ve keskinlik duygusu verir. Dağınık, ayrıntısız ve belirsiz işlenmiş dokulu yüzeyler de uzaklık etkisi verir. Çalışmalarında bu teknikleri kullan sanatçılardan bir kaçı, A. Altdorfer, Rembrandt, Goya, Cezanne, Degas, V. Gogh, C. Monet, Kandisky, Vilamink, P.Bonart, M. Ernst, G. Klimt, Picasso, F. Stella, Pollock, A.Gormley, A. Gaudi, A. Giacometti, Devrim Erbil’dir.
Işık - Gölge: Bir ışık kaynağı tarafından aydınlatılan cisimin hacim ve derinliğinin belirgin hale gelmesine ışık-gölge denir. Işığa yakın olan yerler aydınlık, ışığı görmeyen ve uzak yerler karanlık, ışık ve gölge arasında kalan yerler ise eşyanın esas rengini verir. Işığın aydınlatma derecesine ton denir. Tonları da şu şekilde sınıflandırabiliriz:
* Açık ton: Işığın eşya üzerine doğrudan doğruya geldiği en aydınlık kısımdır.
* Öz ton: Işığın eğik olarak geldiği olarak geldiği, yansımaların ve parlamaların olmadığı kısımdır. Bu kısım eşyanın öz rengini verir.
* Koyu ton: Eşyanın ışık almayan, en koyu olan kısımdır.
* Düşen gölge: Eşyanın fona ya da zemine düşen gölgesidir.
Renk: Çeşitli cisimlerden yansıyarak gelen ışınların görsel algı sonucu kişide oluşturduğu duygudur. Güneş ışığı bir prizmadan geçirilince 7 renk grubu meydana gelir. Güneş ışığında depo olmuş bu renkler bir eşya üzerine geldiğinde o cisim renklerin bir kısmını yutar, bir kısmını da yansıtır. Bu olayın sonucunda cisimler bize yansıttığı renkte görünürler. Işınların tümünü alan bir yüzey hepsini olduğu gibi yansıtırsa söz konusu yüzey beyazdır. Siyah cisimler ise gelen ışığın hepsini yutar. Kırmızı cismin rengi, kırmızı hariç bütün ışınımları yutarak alıkoymasından kaynaklanır. Eğer bütün ışınımlar eşit oranda yutulursa cisim gri gözükür. Renk maddenin ışık üzerine etkime tarzıdır. Renk kullanımı konusunda belirli bir yol izleyen sanatçılara P. Cezanne, P.Gauguin, J. Dine, Derain, M.D.Vlaminck, A. Jones, F. Marc, A. Jawlensky, Matisse’yi örnek verebiliriz.
Ana renkler:
Kırmızı
Mavi
Sarı
Ara renkler:
Yeşil
Turuncu
Mor
Tarafsız ( nötr ) renkler:
Beyaz
Siyah
Gri
Renklerin Genel Sınıflandırılması
Kontrast / Zıt renkler
Sarı - Mor
Kırmızı - Yeşil
Mavi - Turuncu
Armoni / Bütünleyici renkler
Mor - Mavi
Kırmızı - Orange
Sarı - Yeşil
Sıcak Renkler: Kırmızı, sarı, turuncu.
Soğuk Renkler: Yeşil, mor, mavi.
Değer: Bir rengin açıklık veya koyuluk derecesini gösterir. Açık yeşil ile koyu yeşil arasında ton farkı vardır.
Yoğunluk: Rengin doyum kalitesi ya da şiddetinin ölçüsüdür.
Kompozisyon: Kavramsal ( nokta, çizgi, düzlem, hacim ) ve görsel ögelerin ( nokta, çizgi, renk, doku, boyut, biçim, yüzey ) belirli, bir düzen içinde bir araya gelmeleri kompozisyonu oluşturur. Kompozisyonda en önemli ilke, her şeyin bütüne ait ve uygun olması, hiç bir ögenin birbirine yabancı ve uyumsuz olmamasıdır. Bu da bütünlüktür.
Denge: Desen tasarımında dengeyi dikey ve yatay çizgiler kurar. Denge salt çizgilerle değil, açık - koyu zıtlığıyla da verilebilir. Başarılı bir düzenlemede kullanılan ögeler birbirleriyle karşılaştırıldıklarından genelde bir denge hissedilir. Denge biçim, yön, ölçü, aralık, doku, renk ile sağlanabilir. Görsel ağırlıkları olan ögelerin eşit dağılımının bir türü olan denge, tasarım ilkelerinden biridir. Denge simetrik ve asimetrik denge olarak ikiye ayrılır.
Simetrik denge: Bir eksene göre ögelerin aynı durumda tekrar etmesiyle oluşur.
Asimetrik denge: Eşit yada eşit olmayan görsel ağırlıktaki ve çekicilikteki ögelerin düzenlenmesiyle oluşturulur.
https://www.ismekkurs.com/desen-tasarimi
