Derisi Yüzülen Dil
Dehşetli günler, müthiş vakitler var önümüzde. Kabir, berzah, mahşer, hesap, sırat var az ileride...
Bugün bazı kimseler akıbetlerini hiç düşünmeden harama bakıyor, harama el uzatıyor, haram konuşuyor ve haram yiyip içiyorlar. Yarın, Hakk’ın divanına çıkacakları zaman ne yapacaklarını ve hayatın hesabını nasıl vereceklerini hiç düşünmüyorlar.
Ya harama bakan o gözler ötede oyulacaksa...
Ya gıybet döktüren o dudaklar parça parça yarılacaksa...
Ya yasaklara uzanan o eller teker teker kırılacaksa...
Ya haramla dolu o midelere irin salınacaksa...
Ya çirkin sözler dinleyen o kulaklara kurşun akıtılacaksa...
Ya yalan, iftira, bühtan, fuhuş ve münkerata ait laflar telaffuz eden o diller yırtılacaksa...
İşte, bütün bu muhtemel akıbetler durup düşünmeye değer!..
Annemin annesinin adı Hatice idi; Edirne müdafii Şükrü Paşa’nın sülalesindendi. Hatice Ninem vereme yakalanmış ve sebepler açısından erken vefat etmişti. Annem onunla alâkalı şöyle bir hadise anlatmıştı:
Birgün Hatice Ninem aniden bayılmış; bizim oralarda “kan tutması” dedikleri bir rahatsızlığa maruz kalmış; koma gibi bir hale düşmüş. Bir müddet baygın kaldıktan sonra kendisine gelmiş ama hal ve hareketleri itibarıyla tuhaf bir vaziyet almış. Ne zaman sonra demiş ki: “Ben o halde iken insan kılığında iki tane melek yanıma geldi. Onlardan biri diğerine, “Bunun dili çok kirli, derisini yüzmemiz lazım!” dedi. Bu sözün ardından, denileni yapmaya başladılar ve dilimin derisini tamamen yüzdüler.”
Meğer, rahmetlik ninem, bazen galiz laflar edermiş, ara sıra da olsa sağa-sola uygunsuz sözler söylermiş; mesela, “Allah canını alsın.. Allah belanı versin..” dermiş. Fakat, o hadiseden sonra bir daha ağzından öyle sözler asla çıkmamış; artık hiçbir çirkin beyanda bulunmamış.
