BEN SUSTUM, SEN KONUŞ ÇOCUK!
Ben sustum,
Sen konuş be çocuk!
Söyleyemediklerimi, söylediğim halde anlatamadıklarımı
Sen anlat çocuk. SEN…
Aslında insanların beni anlayamamalarını belki anlayabilirim,
Ama seni anlayamamalarını anlayamam be çocuk!
İnsanlar seni nasıl anlamazlar çocuk?
Seni duymuyorlar mı?
Figanını, feryatını, suskunluğundaki çığlığını duymuyorlar mı?
O zaman o kulakları neye yarar ki!
Gözlerini, gözlerindeki dolu dolu bakışı ve o doluluğun ardından yağmur gibi boşalan gözyaşlarını görmüyorlar mı?
O zaman o gözleri neye yarar ki!
Senin maruz kaldığın acıları, ailenin yok oluşunu, kafirlere boyun eğmek zorunda kalmanın verdiği eziyeti hissedemiyorlar mı?
O zaman o kalpleri neye yarar ki?
Ben dilimle anlatamadım, susuşumla anlatamadım.
Ya da onlar anla(ya)madılar…
Ama sen duruşunla, bakışınla, sesinle nasıl onlara bir şey anlatamazsın!!
Onlar görmüyorlar mı, senin içinden:
“ Bu muydu kardeşliğiniz? Bu muydu ahde vefanız? Bu muydu MÜSLÜMANLIĞINIZ?” der gibi bakışını görmüyorlar mı?
Bakışlarındaki kırgınlığı, dargınlığı anlayamıyorlar mı, hissedemiyorlar mı?
Ama üzülme kardeşim, yalnız değilsin.
Hem biz, imtihanımızın kolay olmayacağını biliyoruz.
Bak bana,
Sana orada kafirler zulmediyorlar, bana ise “MÜSLÜMANIM” diyenler…
Senin anneni, babanı, aileni, geçmişini, geleceğini aldılar elinden.
Ama onlar kafirdi.
Onlarda ALLAH korkusu yoktu.
Onlardan her şey beklenirdi.
Ama bana bak.
Bana zulmedenler,
Başörtümü – ki o benim annem, babam, geçmişim, geleceğim, namusum, kimliğim, benliğim, duruşum, göz bebeğim, baş tacım,gözümün ışığı, kalbimin nuru- ,onu almak istediler.
Bana ait olan bir o var zaten.
Yalnızca bana ait olan bir örtüm vardı,tesettürüm vardı,
Onu da elimden almak için her şeyi yaptılar, yapıyorlar.
Sen darbenin kafirden geldiğini biliyorsun.
Ama ben, müslümanım diyenlerden darbe yiyorum.
Aklım almıyor be çocuk
“MÜSLÜMANIM” derken hiç mi içleri sızlamıyor?
Hiç mi utanmıyorlar?
Hiç mi dilleri dolanmıyor?
Ama bunu yapanlardan içlerinin sızlamasını, utanmalarını beklemek hata zaten…
Onlarda iç mi kalmış ki? Vicdan mı kalmış?
Utanacak yüz, dolanacak dil mi kalmış ki?
Bunlar nasıl nankörler be çocuk?
Bu kadar da olur mu?
Kendilerine tertemiz verilen kalpten, nasıl da hiç eser bırakmamışlar?
Nasıl da taşlaştırmışlar o kalbi!
Bize nasıl da zulmediyorlar!
Kutsalımızı nasıl da oyuncak ediyorlar!
Müslümanlığı hiç öğrenmemiş bunlar be çocuk,
Ağızlarına aldıkları şeyi hiç öğrenmemişler!
Bari bilmiyorlar, söyle onlara SUSSUNLAR be çocuk!
YETER BANA ETTİKLERİ!
Yeter bu ZULÜM!
Baksana, seni de yetim bırakmışlar.
Ama üzülme benim güzeller güzeli başörtüm de YETİM.
Bak bana, bana bak, ben ÖKSÜZÜM.
Benden hem kardeşimi, hem gözümün nurunu aldılar.
Nazlı çiçeğimi aldılar.
Söyle onlara, geri versinler be çocuk!
Susarak bile bir şey anlatamadım ben onlara,
Konuşarak nasıl anlatayım!!!
Başörtüme süzülen gözyaşlarımın bile çığlığını duydum, gözyaşlarım bile bir şey anlatamadı onlara.
Peki SEN anlatabilir misin çocuk?
Senin derdini kenara atıp, sana kurşun sıkanların mallarını alıp, sana bir kurşun daha sıkılmasına neden olanlara,Kendilerinin bir anlık zevklerini, kardeşinin canına, senin canına tercih edenlere,
Benim derdimi anlatabilir misin?
Onları, insan muamelesi göstermeye layık bulur musun?
Eğer bulmazsan SONUNA KADAR HAKLISIN BE ÇOCUK!
SONUNA KADAR HAKLISIN…
